Leki spotykane w domu pacjenta chorującego na choroby związane z układem krążenia

Nadciśnienie tętnicze

Nadciśnienie tętnicze definiuje się jako ciśnienie tętnicze skurczowe większe bądź równe 140 mmHg i rozkurczowe większe bądź równe 90 mmHg. Te wartości przyjęto na podstawie wyników badań, w których wykazano, że uzyskanie ciśnienia tętniczego poniżej tych wartości wiąże się z korzyściami klinicznymi.

Nadciśnienie tętnicze dzieli się na pierwotne (90%) i wtórne (10%). Leki stosowane w nadciśnieniu tętniczym:

• Leki moczopędne – opisane wyżej,
• Inhibitory konwertazy angiotensyny – opisane wyżej,
• Leki ß-adrenolityczne – działanie polega na blokowaniu receptora ß w sercu → zwolnienie akcji serca → zmniejszenie objętości minutowej → zmniejszenie zapotrzebowania serca na tlen. Szczególnie polecane u ludzi stosunkowo młodych, u pacjentów z chorobą wieńcową, z nadkomorowymi zaburzeniami rytmu, z migreną, w stanach hiperkinetycznych, w kardiomiopatii przerostowej. Pełne działanie pojawia się po 4 tygodniach leczenia, terapii nie wolno gwałtownie przerwać.

  Leki:

  • kardioselektywne – działające tylko na receptor ß1: acebutolol, atenolol, metoprolol, bisoprolol, betaksolol, nebiwolol;
  • nieselektywne – działające na receptor ß1 i ß2: propranolol, sotalol, oksprenolol, pindolol;
  • nieselektywne – działające na receptor α1 i ß: labetalol, karwedilol – z wewnętrzną aktywnością sympatykomimetyczną – nieznaczne pobudzanie receptorów ß.
• Antagoniści wapnia – mechanizm działania polega na blokowaniu wolnych kanałów wapnia w obrębie naczyń krwionośnych i serca → poszerzenie łożyska naczyniowego → spadek oporu obwodowego. Dodatkowo zmniejszają kurczliwość m. sercowego i przewodnictwo. Chętnie stosowane u ludzi starszych, z przewlekłą niewydolnością wieńcową, nadciśnieniem płucnym, niewydolnością nerek, cukrzycą, stanami spastycznymi przewodu pokarmowego.