Misje medyczne – oswoić nieznane

Czy podczas Twojej pracy, któryś z pacjentów zapadł Ci szczególnie w pamięć?

Oczywiście. To wydarzyło się w Kandaharze, południowej prowincji Afganistanu. Pamiętam, jak przyjęliśmy zlecenie na transport pacjenta z lokalnego szpitala do bramy bazy.

Młody mężczyzna po operacji uda. − Wysyłamy go do domu − oświadczyła oficer transportowa, kiedy wjechaliśmy na oddział. Kilka dni wcześniej został postrzelony w nogę, kula przeszyła mięsień i roztrzaskała kość udową. Chłopak rozglądał się w ambulansie z ciekawością dziecka, jego ciemne oczy i łagodne spojrzenie od razu wzbudziły moją sympatię. Próbowaliśmy uciąć sobie pogawędkę, ale z języka paszto zrozumiałem mniej więcej tyle, ile on z mojego angielskiego.

Jednak z jego gestów i rozigranych oczu można było zrozumieć, że bardzo cieszy się z powrotu do domu. − Ile on właściwie ma lat? – zapytałem pielęgniarkę, która siedziała obok, bo wygląda wyjątkowo młodo. − Ledwie skończył 15 − odpowiedziała. Spojrzałem jeszcze raz w jego oczy i pomyślałem: „cholera, przecież on jest młodszy od mojego najstarszego syna!”

− Średnia życia w
Afganistanie wynosi obecnie około 40 lat. Tutaj trzeba szybko dorastać,
na wszystko masz o wiele mniej czasu − dodała pielęgniarka. Przypomniały
mi się wtedy słowa Benjamina Franklina: „nigdy nie było dobrej wojny
ani złego pokoju”.

Sądzimy, że od czasów wojen światowych czy czasów kolonializmu i niewolnictwa wszystko radykalnie się zmieniło. W pewnym sensie i w niektórych miejscach tak. Jednak nie trzeba pojechać do Afryki czy na Bliski Wschód, wystarczy włączyć program informacyjny, aby usłyszeć i zobaczyć, że strach, chciwość i żądza władzy to motywy psychologiczne prowadzące nieustannie do wojen i przemocy. Tak naprawdę niewiele się zmieniło pod tym względem.