Mobilny bio-izolator wysokiego poziomu bezpieczeństwa biologicznego. Wyzwania, możliwości, ograniczenia, edukacja, perspektywy na przyszłość

Idea mobilnych izolatorów biologicznych poziomu BSL-3 i BSL-4

Pacjenci z chorobami wysoce zakaźnymi wymagają bezpiecznej, wysokiej jakości opieki medycznej z wysokim poziomem kontroli infekcji, która może być najskuteczniej realizowana przez specjalnie przeszkolony personel w warunkach izolacji wysokiego poziomu zabezpieczenia biologicznego. Bio-izolator stanowi komorę izolacyjną, zaprojektowaną w celu zapewnienia pełnej izolacji pacjenta od środowiska zewnętrznego. Podobnie środowisko wewnętrzne izolatora, skażone przez pacjenta, izolowane jest od czystego środowiska zewnętrznego, w którym izolator został rozwinięty. Celem izolatora jest wytworzenie strefy biologicznie chronionej, bazującej na systemie śluz, wymianie powietrza z jego filtracją oraz wytworzonym wewnętrznie podciśnieniem, zapewniającym jednokierunkowy przepływ powietrza. Mobilne rozkładane izolatory zaprojektowane zostały do wykorzystania wewnątrz budynków, np. w oddziałach szpitalnych niedysponujących taką stacjonarną konstrukcją, lub na zewnątrz budynków w klimatyzowanych namiotach (fot. 1). Konstrukcja większości mobilnych izolatorów opiera się na rozwiązaniach pneumatycznych, np. EBXT 06-Bio-BOX, lub stelażowych, np. IsoArk. W Zakładzie Medycyny Katastrof i Pomocy Doraźnej Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum wykorzystywany jest na potrzeby realizacji projektu pn. „Wzmocnienie bezpieczeństwa w zakresie CBRNE – koordynacja i standaryzacja” finansowanego z Funduszy Norweskich, bio-izolator EBX 06 Bio-Box o konstrukcji pneumatycznej (fot. 2).

Większość nowoczesnych izolatorów ma konstrukcję modułową, pozwalającą na różne konfiguracje ustawień poszczególnych modułów izolatora. Najczęściej izolator składa się z modułu komory izolacyjnej o określonej kubaturze, zintegrowanej ze śluzą powietrzną. Wielkość komory izolacyjnej uzależniona jest od możliwości leczniczych w danym podmiocie medycznym. W ścianach izolatora znajdują się samouszczelniające się otwory pozwalające na doprowadzenie do wnętrza izolatora przewodów z urządzeń medycznych i technicznych. Takie rozwiązanie pozwala na umieszczenie i obsługę części sprzętu służącego do opieki nad pacjentem na zewnątrz izolatora. Elektryczna dmuchawa i podciśnieniowa jednostka filtrująco-wentylacyjna zapewniają odpowiednie napowietrzenie izolatora i utrzymanie wymaganego podciśnienia. Śluza powietrzna umożliwia wejście lub wyjście personelu medycznego z izolatora albo wyniesienie sprzętu i materiału do diagnostyki laboratoryjnej do modułu dekontaminacyjnego, minimalizując ryzyko kontaminacji środowiska zewnętrznego (fot. 3).