Motywacje ratowników do pomagania innym, czyli dlaczego chcemy być ratownikami?

Dynamika pomagania

Chęć pomagania ma swoją dynamikę, kiedy jej poziom idzie w górę. W pewnym momencie musi jednak spaść w dół, a zbyt duża intensywność może powodować przedwczesne wypalenie – zjawisko to coraz częściej dostrzegane jest w zawodach medycznych, jednak większość medyków po prostu je bagatelizuje.

Jeżeli długotrwale pomagamy innym, a przy tym zaniedbujemy relacje rodzinne, zdrowie czy czas na relaks, to można określić ten stan jako „równię pochyłą”.  W tej sytuacji przestajemy być pomocni, a zaczynamy się poświęcać. Taka sytuacja staje się realnym zagrożeniem, gdyż elementy, które zapewniają stabilizację i przetrwanie, są zbyt mocno zaniedbywane i finalnie mogą być utracone. Psychika będzie wówczas się buntować i wywoływać różne skrajne emocje związane z frustracją, która jest stricte wynikiem niezaspokojenia podstawowych potrzeb. Jeśli w odpowiednim momencie nie wyciągnie się wniosków o ograniczeniu aktywności pomocowej (pracowniczej), będzie trzeba zmierzyć się z wypaleniem zawodowym, depresją, a nawet zespołem stresu pourazowego (PTSD). WHO określa stres jako „chorobę stulecia, bowiem przyczyną barwnego, a zarazem groźnego obrazu zaburzeń adaptacyjnych mogą być czynniki fizyczne, jak i chemiczne, toksyczne, infekcyjne, psychiczne i socjopatyczne”.

Istotny jest balans pomiędzy pomaganiem innym a zadbaniem o swoje własne potrzeby. Pomaganie innym nie może finalnie kończyć się nadmierną stratą. Jeżeli na pomaganie innym poświęcamy tak wiele czasu, że nie widujemy się prawie wcale z najbliższymi lub widujemy się sporadycznie, nasze relacje będą blednąć i w pewnym momencie staniemy się dla siebie obcy, będziemy zachowywać się nieadekwatnie do danych sytuacji, co niesie ze sobą ryzyko rozstania oraz innych niepożądanych konsekwencji.