„Nienawidzę jak pacjent albo jego rodzina kłamie w żywe oczy”

Wyłączasz emocje na dyżurze? Czy może zdarza Ci się wzruszyć, oburzyć, wkurzyć ?

Wkurzenie i oburzenie to ja chyba czuję na każdym dyżurze (hehe), gdy jadę do bezzasadnego wezwania. Co do wyłączenia emocji, szczerze mówiąc, jestem tylko człowiekiem i emocji nie da się wyłączyć, jakie by one nie były. Jadąc do jakiegokolwiek zdarzenia emocje siedzą głęboko w nas, a naszym zadaniem jest wykonanie medycznych czynności ratunkowych jak najlepiej. Do tego potrzebne jest skupienie, odwaga i wiedza. Te okoliczności zdarzenia, w których spotkałem pacjenta schodzą na drugi plan i dopiero po zakończonej akcji , nasuwają się te myśli, w których analizujemy stan pacjenta, środowisko, w którym przebywał oraz inne aspekty. Bez emocji nie da się pracować w tym zawodzie. W ratownictwie medycznym spotykamy się z naprawdę przeróżnymi historiami ludzi. Na przykład pamiętam wypadek komunikacyjny, w którym najbardziej poszkodowany był 16-letni chłopak. Miał obrażenia wielonarządowe,a w trakcie transportu do szpitala doszło do zatrzymania krążenia. Na SOR-ze lekarz stwierdził zgon. Czułem żal, smutek i rozgoryczenie. Wiedziałem, że cała rodzina czeka za drzwiami sali resuscytacyjnej, aby dowiedzieć się jaki jest stan chłopca. Lekarz przekazał tą złą wiadomość i słyszałem ten krzyk, rozpacz matki, której nie dało się uspokoić. Mnie zamurowało. Patrzyłem na tą scenę i łzy same cisnęły mi się do oczu. Nie wytrzymałem, inni zresztą też. I w takich sytuacjach myślę sobie, że chyba nic tak „nie rusza” medyka jak śmierć dziecka. To był początek mojej kariery zawodowej. Przez trzy dni od tego zdarzenia, gdy zamykałem oczy, widziałem nie tylko twarz tego chłopaka, ale i rozpacz tej matki. Później przestałem o tym myśleć, ale pamiętam to nadal.