Niewydolność oddechowa. Pułapki tlenoterapii oraz omówienie algorytmu VORTEX

Najczęstszą nieinwazyjną, przezskórną metodą stosowaną do oznaczania utlenowania krwi jest pulsoksymetria. Z pulsoksymetrią wiąże się jednak kilka ograniczeń. Ponieważ mierzy ona utlenowanie krwi, a nie zawartość czy podaż tlenu, w pewnych sytuacjach klinicznych jej pomiar może okazać się trudny do interpretacji lub wręcz mylący (np. niedokrwistość może doprowadzić do hipoksji tkankowej, mimo prawidłowego ciśnienia parcjalnego tlenu w krwi tętniczej).

W trakcie stosowanej u pacjentów z niewydolnością oddechową tlenoterapii biernej lub wentylacji mechanicznej ocena wyłącznie SaO₂ może wprowadzać w błąd ze względu na możliwość obserwowania prawidłowego utlenowania krwi, pomimo utrzymującej się lub wręcz narastającej retencji dwutlenku węgla (2). W takim przypadku u pacjentów z hiperkapnią należy rozpoznać niewydolność oddechową typu 2, nawet jeśli SaO₂ jest w prawidłowych granicach normy (4).

Najczęstszym mechanizmem rozwoju hiperkapnii jest hipowentylacja pęcherzykowa związana ze zwiększeniem oporu dla przepływu powietrza w drogach oddechowych (przy niedrożności górnych dróg oddechowych, w astmie i POChP) lub zmniejszenia podatności płuc (odma opłucnowa, niedodma, stłuczenie płuca). Wzrost retencji CO₂ może również być [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas