Obrażenia ciała będące następstwem przemocy wobec dzieci w praktyce zespołów ratownictwa medycznego

Na miejscu zdarzenia może pojawiać się niespójność pomiędzy relacjami opiekunów dziecka i samego dziecka, jak również niezgodność w zakresie opisywanego mechanizmu urazu i faktycznych obrażeń ciała. Rodzice nie zawsze będą prezentować negatywną postawę wobec krzywdzonego dziecka. W celu ukrycia symptomów przemocy mogą wykazywać nadopiekuńczość. W literaturze przedmiotu opisywany jest przeniesiony zespół Münchausena będący skrajnym przykładem nadopiekuńczości traktowanej w kategoriach maltretowania dziecka. Dotyczy on najczęściej noworodków, niemowląt oraz małych dzieci i polega na intencjonalnym manipulowaniu wywiadem chorobowym dziecka, a także indukowaniu objawów chorobowych (w tym m.in. powodowaniu obrażeń ciała) w celu wzbudzenia podejrzenia choroby somatycznej u dziecka wśród personelu medycznego. Interesujący jest fakt, że 80% matek opisywanych w piśmiennictwie dotyczącym przeniesionego zespołu Münchausena pracowało w zawodach medycznych (głównie jako pielęgniarki lub rejestratorki medycznej) (11).

Niezwykle istotnym elementem medycznych czynności ratunkowych jest całościowa ocena miejsca zdarzenia ze szczególnym uwzględnieniem oceny środowiska, w jakim wychowuje się dziecko. Do głównych czynników zwiększających prawdopodobieństwo występowania przemocy wobec dziecka w miejscu zamieszkania należą: rodzina niepełna lub łączona z dziećmi z różnych związków, uzależnienia rodziców od: alkoholu, narkotyków, środków psychotropowych lub innych substancji odurzających.