Od naszej decyzji może zależeć bardzo wiele – rozmowa z Michałem Starosolskim
Rozmowa z Michałem Starosolskim, który obecnie pracuje w Zespołach Ratownictwa Medycznego i Szpitalnym Oddziale Ratunkowym z Centrum Urazowym w Sosnowcu. Rozmawiamy o systemie ratownictwa zarówno w Polsce, jak i w Kenii, a także działalności uniwersyteckiej czy inspiracjach na przyszłość.
Od kiedy jest Pan związany z ratownictwem medycznym?
Z ratownictwem medycznym jestem związany od 2005 roku.
Jak wyglądały początki Pana pracy w zawodzie?
Po studiach rozpocząłem pracę w Samodzielnym Szpitalu Klinicznym nr 7 w Katowicach Śląskiej Akademii Medycznej Górnośląskie Centrum Medyczne na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii z Nadzorem Kardiologicznym. Pierwsze szlify w Zespołach Ratownictwa Medycznego nabierałem w Rejonowym Pogotowiu Ratunkowym w Sosnowcu. Na przestrzeni lat pracowałem w kilku miejscach w całej Polsce: w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym z Centrum Urazowym w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 5 w Sosnowcu, Zespołach Ratunkowych, m.in. Centrum Ratownictwa „Riemer” w Bełchatowie, Miejskim Pogotowiu Ratunkowym w Gdyni. Obecnie pracuję w Zespołach Ratownictwa Medycznego przy Szpitalu MSWiA w Katowicach i w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym z Centrum Urazowym w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 5 w Sosnowcu.
Jakie są Pana pasje i zainteresowania, oczywiście poza ratownictwem medycznym?
Poza ratownictwem medycznym jestem związany z Wodnym Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym, jestem także członkiem Oddziału Miejskiego WOPR Katowice. Z wodą jestem związany od wielu lat, przez WOPR, jak również jestem płetwonurkiem oraz członkiem Grup Specjalnym Płetwonurków RP. Przez wiele lat obcowania z wodą i poznawania różnych ludzi na swojej drodze spotkałem się z Leszkiem Naziemcem, z którym przeprawialiśmy sztafetę pływacką przez Bałtyk. Ta znajomość zapoczątkowała obecnie moje zainteresowania, a mianowicie „Zimowe Pływania”. Od 2015 roku zajmuję się zabezpieczeniem pływaków lodowych oraz współpracuję z IISA (International Ice Swimming Association) podczas wypraw pływackich na całym globie.
Jakie obecnie, Pana zdaniem, są najważniejsze problemy i wyzwania polskiego systemu ratownictwa medycznego?
Problemy zawsze będą i od nich nie uciekniemy. Na szybko do głowy przychodzi mi problem finansowy. Idealna sytuacja to taka, kiedy ratownik medyczny ma jeden etat i nie musi biegać pomiędzy kilkoma zakładami pracy, żeby zapewnić sobie i swojej rodzinie życie na odpowiednim poziomie. W porównaniu z naszymi kolegami z krajów europejskich musimy pracować na 1,5 lub 2 etaty. W Europie i na świecie ktoś, kto wykonuje tego typu pracę, jest w taki sposób wynagradzany, żeby wystarczył mu jeden etat. Nie mówię w tym momencie o chciwości, lecz o rzeczywistości. Musimy pamiętać, że pracujemy bez względu na warunki atmosferyczne i porę dnia czy nocy oraz że w naszej pracy zajmujemy się osobami w stanie zagrożenia życia i zdrowia. Od naszej decyzji może zależeć bardzo wiele, a kiedy nie jesteśmy wypoczęci, łatwiej o błąd. Myślę również, że to może stanowić największe wyzwanie dla systemu, jak dać nam szansę na zapewnienie sobie i naszym bliskim odpowiedniego wypoczynku bez konieczność pracy na więcej niż jeden etat.
Co najbardziej według Pana zmieniło się na przestrzeni lat w ratownictwie medycznym?
Na przestrzeni lat w ratownictwie medycznym zmieniło się wiele rzeczy. Największą uwagę zwraca dostęp do nowoczesnych technologii i sprzętu. Standard wyposażenia ambulansów jest coraz wyższy. Myślę, że śmiało mogę zaryzykować stwierdzenie, że posiadamy sprzęt z najwyższej półki i jesteśmy pod tym względem w czołówce światowej. Na uwagę zasługują również same ambulanse, w których pracujemy. Pojazdy są nowoczesne i spełniające najwyższe kryteria bezpieczeństwa na drodze.
