Odma prężna jako stan bezpośredniego zagrożenia życia w praktyce ratownika medycznego

Studium przypadku

Podstawowy zespół ratownictwa medycznego (dwóch ratowników medycznych) o godz. 10.00 wezwano w kodzie I do 33-letniego mężczyzny. Powodem wezwania był postrzał, który miał miejsce na strzelnicy miejskiej. Czas dojazdu wyniósł 7 minut. Po dotarciu na miejsce zdarzenia oraz bezpiecznym zaparkowaniu ambulansu ratownicy określili miejsce podjęcia interwencji medycznej jako bezpieczne. W budynku znajdowali się postrzelony mężczyzna oraz instruktor, który zabezpieczył broń palną osoby poszkodowanej. Ze wstępnego wywiadu wynikało, że poszkodowany został postrzelony z bliskiej odległości w okolicę klatki piersiowej z broni krótkiej (Walther P99) podczas treningu bezstrzałowego przez instruktora strzelań, który nie zachował środków ostrożności (nie sprawdził broni przed oddaniem strzału w kierunku człowieka). Poszkodowanemu została udzielona pierwsza pomoc przez świadków zdarzenia w postaci założenia opatrunku okluzyjnego na ranę wlotową i wylotową. Osoba poszkodowana była przytomna, zorientowana w czasie i przestrzeni, leżała na plecach z bólem w skali NRS 10 pkt, trzymała się za klatkę piersiową z widocznymi obrażeniami. Poszkodowany negował alergie, nie przyjmował leków na stałe, dotychczas nieleczony, ostatni posiłek spożywał około 6.30. [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas