Oparzenia u dzieci. Postępowanie przedszpitalne

Przygotowanie pacjenta do transportu

Ochrona termiczna jest ważnym elementem, który należy uwzględnić zarówno na miejscu zdarzenia, jak i w transporcie. Okrycie dziecka kocem, w tym także jego głowy, oraz podaż ogrzanych płynów zapobiegają wychłodzeniu. Pacjent powinien być transportowany w suchym, jałowym opatrunku, założonym z dużym marginesem okolic powierzchni oparzonej. Przy braku wystarczającej ilości opatrunku, można zastosować folię spożywczą w rolce i zadbać, aby opatrunek nie był przesuwalny, ale też nie owijać folią okrężnie, z uwagi na ryzyko narastania obrzęku oparzonej powierzchni (5). 

Pacjent w trakcie transportu powinien być monitorowany w zakresie parametrów życiowych i stanu świadomości oraz właściwe zabezpieczony przeciwbólowo. Należy także pamiętać bezwzględnie o prawidłowym zabezpieczeniu dostępu dożylnego, aby nie uległ wysunięciu, co u dzieci jest szczególnie łatwe. Warto zwrócić uwagę, że zabezpieczenie opatrunkiem samoprzylepnym może okazać się nieskuteczne i ulec odklejeniu, szczególnie podczas przesączania płynu surowiczego. Wkłucie warto zabezpieczyć bandażem, mocując dodatkowo kończynę dziecka na krótkiej szynie. Umieszczenie elektrod i mankietu do mierzenia ciśnienia u pacjentów z dużą powierzchnią oparzenia również może być wyzwaniem. Mankiet umieszcza się na ramieniu owiniętym cienką warstwą jałowej gazy, a elektrody dystalnie od powierzchni oparzonej klatki piersiowej. Przy ciężkich i ekstremalnych oparzeniach dobrze sprawdzają się samoprzylepne elektrody terapeutyczne do stosowania z defibrylatorami. Dziecko z dużą powierzchnią oparzenia powinno otrzymać tlen na czas transportu z uwagi na hipermetabolizm i skłonność do rozwoju kwasicy związane z uszkodzeniem tkanek (2).