Osłuchiwanie klatki piersiowej jako element badania oddechu – wskazówki dla ZRM

Jednym z podstawowych badań w praktyce ratownika medycznego jest osłuchiwanie klatki piersiowej. Interpretacja fenomenów osłuchowych przysporzyć może wiele trudności, a są one istotne, by zrozumieć ogólną kondycję pacjenta oraz ustalić strategię postępowania ratowniczego.

Słowa kluczowe

osłuchiwanie klatki piersiowej, stetoskop, fenomeny osłuchowe, szmer pęcherzykowy

Historia osłuchiwania klatki piersiowej sięga 1816 roku, w którym francuski lekarz Rene Laennec wynalazł pierwsze urządzenia umożliwiające osłuchiwanie klatki piersiowej pacjenta. Stetoskop, biorący swoją nazwę od greckich słów stethos (klatka piersiowa) i scopos (badanie), stanowi obecnie jedno z podstawowych narzędzi diagnostycznych (1).

Jednym z elementarnych badań w praktyce ratownika medycznego jest badanie fizykalne klatki piersiowej, które zawiera się w schemacie postępowania ABCDE. Czynność ta składa się głównie z czterech elementów: oglądanie, palpacja, opukiwanie oraz osłuchiwanie klatki piersiowej. Każde z tych działań może dać istotne informacje o stanie zdrowia pacjenta, jednak by pozyskane informacje miały wartość diagnostyczną, należy je właściwie zestawić i zinterpretować (2). Przede wszystkim osłuchiwanie klatki piersiowej i różnicowanie szmerów oddechowych bazuje na dość subiektywnych danych. Rozpoznawanie odrębnych odgłosów opiera się głównie na podstawie ich opisu, głośności, czasu trwania oraz miejsc typowych lokalizacji. Ten subiektywizm oceny oraz brak jednoznacznego wzorca sprawiają, że interpretacja fenomenów osłuchowych może przysporzyć wiele trudności w początkowej praktyce zawodowej. Niewątpliwie są one istotne, by zrozumieć ogólną kondycję pacjenta, a to z kolei ma duży wpływ na strategię postępowania ratowniczego oraz wybór