Ostre zatrucie tlenkiem węgla

Tlenoterapia – podstawowe narzędzie w leczeniu zatrucia CO

Podstawą leczenia zatrucia CO jest intensywna tlenoterapia normobaryczna o możliwie jak najwyższym stężeniu (95-97%) podawanego tlenu w warunkach atmosferycznych, której celem jest szybkie usunięcie CO z hemoglobiny i przywrócenie prawidłowego transportu tlenu do tkanek. Efekt ten można uzyskać, stosując u pacjentów odpowiednie bezzwrotne maski tlenowe z workiem przy przepływie tlenu 15-16 litrów w ciągu minuty. Podawanie tlenu przez zwykłą maskę tlenową lub cewnik donosowy (tzw. wąsy tlenowe) nie spełnia zamierzonych celów, ponieważ przy ich użyciu nie ma możliwości osiągnięcia tak wysokich stężeń tlenu. W takich warunkach okres półtrwania karboksyhemoglobiny spada z 320 minut (w normalnych warunkach) do 80-90 minut (przy zastosowaniu hiperbarii tlenowej czas ten wynosi zaledwie 23 minuty), co pozwala na szybkie obniżenie jej poziomu w organizmie. Terapia ta trwa do momentu, gdy pacjent staje się bezobjawowy, a poziom HbCO spada poniżej 10%. W przypadkach pacjentów z istotnymi schorzeniami sercowo-naczyniowymi lub płucnymi docelowy poziom HbCO może wynosić nawet 2% (12, 15).

Ciekawym rozwiązaniem jest zastosowanie wentylacji CPAP (ciągłe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych) u pacjentów z cięższym zatruciem. Badania wykazują, że w przypadku zastosowania CPAP z frakcją wdychanego tlenu (FiO₂) wynoszącą 100% poziom HbCO może obniżyć się z 21% do 6% już w ciągu godziny. Dla porównania, u pacjentów otrzymujących standardową tlenoterapię czas ten wynosił nawet 6 godzin. Takie podejście może być szczególnie korzystne u osób wymagających szybkiej detoksykacji (12).