Pacjent pediatryczny – schorzenia prowadzące do stanów nagłych

Kiedy wykona się 5 oddechów ratowniczych, należy ocenić tętno i po wykonaniu tej oceny w przypadku zdiagnozowania braku oddechu i tętna rozpoczyna się sekwencję uciśnięć i wdechów, 15:2 w przypadku niemowląt. Resuscytacja noworodków charakteryzuje się stosunkiem uciśnięć do oddechów 3:1 i jest stosowana w trakcie resuscytacji noworodków po urodzeniu. W tej szczególnej sytuacji zaburzenia wymiany gazowej są zwykle pierwotną przyczyną niewydolności krążenia. Jednakże osoby wykonujące resuscytację mogą rozważyć inną sekwencję (np. 15:2), jeśli zatrzymanie krążenia wydaje się mieć przyczynę kardiogenną. Analiza rytmu serca powinna być przeprowadzona niezwłocznie po rozpoczęciu resuscytacji kążeniowo-oddechowej.

Dawka energii defibrylacji to 4 J/kg masy ciała. Gdy istnieje konieczność zaokrąglenia wartości energii, wybór powinien paść na możliwie większą. Użycie łyżek o zaniżonym rozmiarze, to jest 4,5 cm przekątnej, jest zalecane dla niemowląt i dzieci poniżej 1. roku życia lub poniżej 10 kg masy ciała. Można zastosować klasyczne umiejscowienie łyżek, gdy istnieje obawa przed powstaniem łuku elektrycznego, należy zastosować położenie przednio-tylne. Obydwie opisane powyżej techniki są akceptowalne. Udrażniając drogi oddechowe, powinno dążyć się do najwyższego standardu, tj. intubacji dotchawiczej. W przypadku zatrzymania krążenia niewymagana jest analgosedacja dziecka. Do 8. roku życia można bez obaw stosować rurkę intubacyjną bez mankietu. Jeżeli występują jakiekolwiek opory oddechowe bądź przecieki powietrza, poczynając od okresu niemowlęcego, z powodzeniem można użyć rurki z mankietem. Należy mieć na uwadze położenie, rozmiar rurki oraz ciśnienie w mankiecie uszczelniającym, co jest podstawową kwestią bezpieczeństwa dla pacjenta pediatrycznego.