Podejrzenie udaru mózgu w warunkach przedszpitalnych w aspekcie dobrych praktyk Ministerstwa Zdrowia i konsultantów krajowych w dziedzinie medycyny ratunkowej i neurologii

W przeciwieństwie do dorosłych udar mózgu u dzieci występuje rzadko, co może być następstwem m.in. niedostatecznego rozpoznawania tej jednostki chorobowej. Czynniki ryzyka jego wystąpienia są odmienne i nie do końca poznane. Spośród możliwych wyróżnia się: wrodzone i nabyte wady serca, zapalne układowe choroby tkanki łącznej, zaburzenia metaboliczne, choroby hematologiczne oraz przyczyny genetyczne (3, 4).

Kliniczny przebieg udaru u dzieci jest różny, ale jednym z pierwszych objawów jest niedowład lub porażenie połowicze, z towarzyszącym niejednokrotnie napadem padaczkowym. Wśród innych objawów należy wymienić: bóle głowy, wymioty, drgawki, zaburzenia świadomości, niedowłady nerwów czaszkowych oraz zaburzenia mowy. Należy pamiętać, że objawy ogniskowe zależą od lokalizacji zawału, jego rozmiarów i dynamiki rozwoju zmian niedokrwiennych lub krwotocznych.

Metody leczenia udaru niedokrwiennego u dzieci zależą od jego przyczyny. Należą do nich leczenie przeciwzakrzepowe i antyagregacyjne (przeciwpłytkowe) w przypadku udaru niedokrwiennego oraz leczenie neurochirurgiczne – najczęściej w przypadku krwotoku (3). W piśmiennictwie są doniesienia dotyczące leczenia trombolitycznego u dzieci, aczkolwiek nie jest to metoda leczenia z wyboru w przypadku udarów występujących jako następstwo patologii wieku rozwojowego i wymaga ona niewątpliwie dalszych wieloośrodkowych badań (5). W ostrej fazie udaru leczenie stanu padaczkowego będzie wymagało stosowania leków przeciwdrgawkowych według obowiązujących algorytmów postępowania terapeutycznego.

Kryteria włączenia do leczenia trombolitycznego na podstawie protokołu SITS-MOST:

1. Wiek ≥ 18. r.ż.
2. Kliniczne rozpoznanie ostrego udaru niedokrwiennego z istotnym deficytem neurologicznym.