Podstawy prawne stosowania przymusu bezpośredniego w warunkach pozaszpitalnych

Przymus bezpośredni należy stosować jedynie w ostateczności, gdy z okoliczności, zachowania pacjenta i objawów wynika, że stanowi to jedyną możliwość skutecznego udzielenia mu pomocy lub też odwrócenia zagrożenia od innych osób, które swoim zachowaniem pacjent naraża na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia. Forma przymusu powinna być bezpieczna i możliwie najmniej uciążliwa dla pacjenta oraz stosowana jedynie do czasu ustąpienia przesłanek legitymizujących jego użycie. Decyzja o zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego powinna być adekwatna do sytuacji i mieć solidne podstawy, w przeciwnym razie będzie stanowić poważne pogwałcenie praw pacjenta a ratownika narazi na odpowiedzialność prawną.

Piśmiennictwo

1. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U.1997.78. 483 z późn. zm.).
2. Ustawa z 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2009 r., nr 52 poz. 417, z późn. zm.).
3. Janiszewska B.: O skutkach stwierdzenia bezpodstawności hospitalizacji psychiatrycznej. „Monitor Prawniczy”, 2016/23, https://sip-1legalis-1pl-1lp6svaoa00dc.han.bg.us.edu.pl/documentfull.seam?documentId=mjxw62zogi3damjvga3tco, dostęp: 2.01.2022 r.
4. Obwieszczenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 3 marca [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas