Podstawy wentylacji mechanicznej

Dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe

Rutynowo należy stosować u pacjentów wentylowanych mechanicznie dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe (PEEP). Polega ono na tym, że ciśnienie w drogach oddechowych po wykonaniu wdechu nie spada drastycznie do wartości bliskich zera. Głównym jego zadaniem jest pozostawienie rozprężonych pęcherzyków płucnych niezależnie od fazy wentylacji. Jest to korzystne ze względu na mniejsze zaangażowanie płuc, szczególnie w obrębie pęcherzyków płucnych, i chroni przed niepotrzebnym zapadaniem się ich po każdym wydechu (utrzymanie czynnościowej pojemności zalegającej), co długofalowo jest czynnikiem wpływającym na lepsze rokowanie pacjenta poddanego wentylacji mechanicznej. Po wykonaniu fizjologicznego, spontanicznego wydechu w drogach oddechowych człowieka panuje ciśnienie w granicach 2-3 cm H₂O. Podczas prowadzenia wentylacji zastępczej u pacjenta ze zdrowymi płucami zaleca się ustawienie PEEP w granicach 5-7 cm H₂O.

Korzyści tej funkcji to: poprawa wentylacji, mniejsze ryzyko uszkodzenia pęcherzyków płucnych, włączenie udziału obszarów, w których bez dodatniego ciśnienia końcowo-wydechowego nie zachodzi wymiana gazowa − występuje korzyść wskutek mniejszej liczby miejsc niedodmowych. W stanach zmniejszonej podatności płuc PEEP jest pomocny w przywróceniu czynnościowej pojemności zalegającej. Można ją uznać za miarę powierzchni, która zostaje poddana wymianie gazowej. W przypadku respiratorów, które nie mają potencjometru regulującego tę wartość, PEEP o określonych wartościach można osiągnąć za pomocą zastawki umieszczanej w układzie oddechowym. Zastawka, najczęściej w kształcie grzybka, montowana jest do otworu wydechowego, na końcu przewodu doprowadzającego mieszaninę do pacjenta.