Pojęcie survivalu w działaniach ratowniczych na przykładzie wykorzystania roślin leczniczych

Wykorzystanie roślin leczniczych w działaniach ratowniczych

Tasznik pospolity (Capsella bursa-pastoris) (ryc. 1):

Wykorzystanie: roślina o jadalnych liściach, owocach i korzeniu, po ugotowaniu oraz na surowo.

Właściwości: przeciwkrwotoczne, odkażające, moczopędne, wykrztuśne. Ziele tasznika oraz korzeń zawierają acetylocholinę, która działa rozszerzająco na światło naczyń krwionośnych, powodując spadek ciśnienia tętniczego. Niemalże cała roślina zawiera witaminy C, K i A oraz rutynę, która działa uszczelniająco na naczynia krwionośne.

Zastosowanie w ratownictwie: najskuteczniejsze działanie zwiększające krzepliwość krwi wykazuje świeżo zerwana roślina, z tego względu jej wykorzystanie będzie zasadne w przypadku masywnych krwawień. Ponadto tasznik może być wykorzystany w przypadku długotrwałego krwawienia z nosa, skaleczeń czy oparzeń. Jednym ze sposobów opanowania krwawienia jest przygotowanie naparu z ziela tasznika, zrobienie okładu i bezpośrednie przyłożenie opatrunku w miejscu krwawienia, tworząc swojego rodzaju „packing rany”. Ze świeżego ziela tasznika w prosty sposób można przygotować również wywar, który będzie wskazany w: biegunce, stanach zapalnych dróg moczowych, zaburzeniach perystaltyki jelit, kamicy żółciowej i moczowej, obfitych wymiotach, krwawieniach z dolnego i górnego odcinka układu pokarmowego (2). Właściwości oraz aktywność biologiczna ziela tasznika została potwierdzona w badaniach, które wykazały, że wodny ekstrakt z tasznika pospolitego skracał czas protrombinowy ludzkiego osocza cytrynianowego o 60%, przyspieszając tym samym proces krzepnięcia krwi (6). Wyniki eksperymentu mogą świadczyć o przydatności tasznika chociażby w warunkach Prolonged Field Care, jako środka tamującego długotrwałe krwawienia, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie dostęp do tradycyjnych leków może być utrudniony (2). Ciekawostką mogą być sposoby wykorzystania tasznika pospolitego jako opatrunku hemostatycznego przez chirurgów w czasie I wojny światowej w opatrywaniu masywnych krwawień z ran postrzałowych żołnierzy, co stało się dla nich ostatnią deską ratunku ze względu na braki środków medycznych.