Postępowanie ratunkowe względem poszkodowanego w wyniku próby samobójczej

Próba samobójcza definiowana jest jako samodzielnie podjęte i potencjalnie śmiertelne działanie, którego celem jest doprowadzenie do własnej śmierci. Próba samobójcza nie jest jednoznaczna z samobójstwem. Celem pracy jest przedstawienie poprawnego schematu postępowania z poszkodowanym w wyniku podjętej próby samobójczej. W pracy posłużono się metodą studium indywidualnego przypadku. Materiał badawczy pozyskano z karty medycznych czynności ratunkowych zespołu ratownictwa medycznego. Za materiał badawczy posłużył przypadek 35-letniego mężczyzny, który podjął próbę samobójczą poprzez liczne okaleczenia ciała. Zespół ratownictwa medycznego zadysponowany do podjętej przez niego próby samobójczej wykonał medyczne czynności ratunkowe zgodnie z obowiązującymi standardami. Efektem poprawnie przeprowadzonej akcji ratunkowej było zachowanie podstawowych funkcji życiowych i niedopuszczenie do NZK. Dzięki współpracy z LPR poszkodowany bardzo szybko trafił do szpitala klinicznego, gdzie został poddany leczeniu obrażeń. Pacjent przeżył pomimo bardzo ciężkiego stanu.

Słowa kluczowe

próba samobójcza, samookaleczenie, postępowanie ratunkowe, zespół ratownictwa medycznego

Wprowadzenie

Przypadki dokonywania samobójstw znane są od zarania ludzkości i podejmowane były bez względu na epokę historyczną, religię czy kulturę. Skala zjawisk samobójczych stale wzrasta wraz z rozwojem cywilizacji. Działania autodestrukcyjne są przedmiotem badań wielu dziedzin naukowych (1).

Próba samobójcza definiowana jest jako samodzielnie podjęte i potencjalnie śmiertelne działanie, którego celem jest doprowadzenie do własnej śmierci; inaczej: świadome odebranie sobie życia. Próba samobójcza nie jest jednoznaczna z samobójstwem. O samobójstwie mówimy w przypadku, kiedy podjęta próba samobójcza jest skuteczna, dokonana, czyli wywołała zamierzony cel – śmierć.