Postępowanie w przypadku zatrucia modulatorami GABA ‒ GHB i GBL

W przypadku GBL i GHB, do którego jest metabolizowany GBL, granica pomiędzy małą dawką a przedawkowaniem jest bardzo mała. GHB swoją przestępczą specyfikę posiada przede wszystkim dlatego, że jest bardzo trudny do wykrycia zarówno przed dokonaniem przestępstwa, jak i po jego dokonaniu. Powód jest prozaiczny – GHB jest bardzo szybko przyswajane i równie szybko metabolizowane. Ponieważ GHB występuje naturalnie w organizmie człowieka, dostarczone w gotowej postaci nie musi być metabolizowane, a więc jego biodostępność wynosi ok. 100%.

Jako że samo GHB ma bardzo prostą drogę rozkładu, to w osoczu nie ma śladu po nim już po ok. 4-5 h od czasu spożycia, a w moczu wykrywalne jest maks. do 12 h. Po zmieszaniu go z napojem, sokiem czy też piwem lub innym alkoholem jest praktycznie niewyczuwalny (3). Kiedy zatruta osoba się ocknie, to zwyczajnie nie pamięta całego zdarzenia, jakie miało miejsce w czasie nieprzytomności.

Podwyższone stężenie GHB w organizmie wywołuje totalną amnezję.

Dodatkowym problemem, szczególnie dla służb, które po stwierdzeniu dokonania przestępstwa próbują ustalić sprawcę, jest to, że substancja nieprawdopodobnie szybko i bez zostawiania jakichkolwiek śladów rozkładana jest całkowicie w organizmie człowieka, w związku z tym, często, zanim ofiara zrozumie, co się stało, jest już za późno na zebranie wymaganych podczas śledztwa dowodów.

Cienka granica dawkowania

Dawkę, jaka została przyjęta, możemy orientacyjnie określić na podstawie zachowania osoby po spożyciu środka. Są to jedynie orientacyjne wartości, ponieważ na efekty zażycia GHB i GBL silny wpływ mają: waga ciała, interakcje z innymi substancjami, charakter indywidualnej reakcji na GHB/GBL, wielkość dawki oraz różne modele dawkowania (np. jedna duża dawka albo taka sama ilość przyjęta w postaci kilku mniejszych dawek w różnych odstępach czasu będą skutkowały odmiennymi rezultatami).