Problematyka medycznych czynności ratunkowych podczas transportu naziemnego pacjentów po urazach

Kolejnym z czynników specyficznych dla transportu poszkodowanych po urazach jest pozycja poszkodowanego. Właściwe unieruchomienie polega na ułożeniu pacjenta na noszach w pozycji leżącej, bezpośrednio lub pośrednio ‒ na przyrządzie do stabilizacji kręgosłupa. Lokalizacja noszy w karetce (fot. 1) powoduje, że poszkodowany znajduje się nad tylną osią pojazdu, przez co jest znacznie bardziej narażony na wstrząsy przenoszone z nierówności drogi. Ponadto ułożenie tyłem do kierunku jazdy i związana z tym dezorientacja co do położenia i otoczenia może u niektórych przytomnych osób wyzwalać lub nasilać nudności oraz prowokować nudności.

Badanie poszkodowanego i monitorowanie funkcji życiowych

Badanie poszkodowanego po urazie w ramach kolejnych etapów medycznych czynności ratunkowych powinno być przeprowadzane kilkukrotnie. W pierwszej kolejności należy wykonać badanie wstępne, które ma za zadanie określić stan zdrowia pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem oceny podstawowych funkcji życiowych, i zidentyfikować obrażenia bezpośrednio zagrażające życiu, kwalifikujące go do natychmiastowego transportu do szpitala. W zakres badania wstępnego wchodzą ocena miejsca zdarzenia i ocena wstępna (ocena stanu przytomności, badanie według schematu ABC) oraz szybkie badanie urazowe. W przypadku uogólnionego mechanizmu urazu należy bezpośrednio po ocenie wstępnej przejść do szybkiego badania urazowego. Natomiast w sytuacjach, gdzie uraz dotyczy jednej, ograniczonej okolicy ciała, badanie to może mieć charakter miejscowy.