Przełom hipometaboliczny i przełom hipermetaboliczny jako stany zagrożenia życia w tyreologii

Przełom hipometaboliczny

Stan
zagrożenia życia w przebiegu nieleczonej, skrajnie ciężkiej
niedoczynności tarczycy – śpiączka w przebiegu obrzęku śluzowatego.
Rozwija się na podłożu choroby istniejącej (4). Może być wywołany
obecnością dodatkowych czynników, np.: ogólnoustrojowym zakażeniem,
urazem, udarem mózgu, wychłodzeniem, hipoglikemią, zabiegiem
chirurgicznym, zawałem mięśnia sercowego. Najczęściej jednak będzie
spowodowany przerwaniem przez chorego leczenia substytucyjnego.
Zaburzenia będą skutkiem stłumienia procesów przemiany materii.
Występować będą odchylenia w przebiegu przemiany węglowodanów, tłuszczów
i białek. Zwiększa się tolerancja glukozy, zmniejsza lipoliza. Dochodzi
do gromadzenia w tkance podskórnej glikozaminoglikanów, czego
konsekwencją jest powstawanie twardego obrzęku tkanki podskórnej –
obrzęk śluzowaty (5).

Rozpoznanie: przełom hipometaboliczny ustala się w oparciu o obraz kliniczny. Występuje hipotermia (< 30°C, nawet do 24°C), skóra jest sucha i chłodna, zwraca uwagę obrzęk twarzy (głównie okolicy oczodołów) oraz kończyn dolnych. Charakterystyczna jest znaczna bradykardia zatokowa, zmniejsza się pojemność minutowa serca, pojawiają się: hipotensja, hipoksemia i hiperkapnia (spowodowane hipowentylacją), hipoglikemia, hiponatremia, otępienie lub śpiączka. Zmniejszone jest napięcie mięśniowe (ale mogą wystąpić drgawki), odruchy ścięgniste są osłabione. Mogą występować objawy chorób współistniejących. W skrajnych przypadkach rozwijają się niewydolność oddechowa, krążeniowa oraz wstrząs, które, nieleczone, skutkują zgonem pacjenta (4-7, 9).

W rozpoznaniu różnicowym