Przymus bezpośredni wobec pacjenta

Formy przymusu bezpośredniego

Przymus bezpośredni może być stosowany tylko w konkretnych formach (są to działania zdefiniowane przez ustawę o ochronie zdrowia psychicznego). Formy (rodzaje) przymusu bezpośredniego są ściśle określone ustawowo i jest to wykaz zamknięty. W świetle prawa polskiego przymus bezpośredni może polegać na:
a)    przytrzymaniu,
b)    przymusowym zastosowaniu leków,
c)    unieruchomieniu,
d)    izolacji.

Przytrzymanie to doraźne, krótkotrwałe unieruchomienie osoby z użyciem siły fizycznej. Przymusowe zastosowanie leków to doraźne lub przewidziane w planie postępowania leczniczego wprowadzenie leków do organizmu osoby bez jej zgody. Unieruchomienie polega na obezwładnieniu osoby z użyciem pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa. Natomiast izolacja polega na umieszczeniu osoby, pojedynczo, w zamkniętym i odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu. Przymus bezpośredni w formie izolacji jest stosowany w pomieszczeniu urządzonym w sposób zabezpieczający przed uszkodzeniem ciała osoby z zaburzeniami psychicznymi i odpowiadającym wymogom, jakie powinny spełniać pokoje łóżkowe w szpitalu psychiatrycznym lub w innym zakładzie leczniczym albo pokoje mieszkalne w jednostce organizacyjnej pomocy społecznej. Pomieszczenie przeznaczone do izolacji wyposaża się w instalację monitoringu umożliwiającą stały nadzór nad osobą z zaburzeniami psychicznymi w nim przebywającą oraz kontrolę wykonania czynności związanych z tym rodzajem środka przymusu bezpośredniego.