Przyrządowe metody udrażniania dróg oddechowych i ich monitorowanie

W artykule omówiono szczegółowo przygotowanie do intubacji dotchawiczej, akronim TEN, a także całą procedurę bezpiecznego założenia rurki dotchawicznej. Zaprezentowano również akronim MOUTHI, który pozwala na ocenę poziomu trudności intubacji.

Słowa kluczowe
drogi oddechowe, drożność dróg oddechowych, intubacja

Poświęcenie czasu na przygotowanie się do intubacji dotchawiczej w warunkach przedszpitalnych jest kluczowym elementem sukcesu podczas pierwszej próby. Podczas próby intubacji dotchawiczej większość ratowników medycznych skupia się na szybkiej wizualizacji strun głosowych. Właściwe podejście (zastosowanie systemów mnemotechnicznych) oraz prawidłowe i spokojne wykonanie intubacji wpłyną na poprawę wyników (sukces podczas pierwszej próby) i zmniejszą ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych.

Przygotowanie do intubacji dotchawiczej

Pacjent powinien być ułożony ma plecach w pozycji neutralnej lub z lekko odchyloną głową (tzw. pozycja węsząca – tak aby, jego przewód słuchowy znajdował się w tej samej płaszczyźnie poziomej co mostek). Jest to optymalna pozycja, zapewniająca nam wizualizację strun głosowych oraz umożliwiająca prawidłową wentylację pacjenta. Wielką ironią intubacji jest to, że samo „leczenie” mające na celu zapobieganie niedotlenieniu jest w rzeczywistości częstą przyczyną niedotlenienia pacjenta:

• zbyt długi czas podczas próby,
• nieprzygotowany sprzęt,
• brak wentylacji pacjenta pomiędzy próbami.

Dlatego tak ważne jest, aby przed założeniem rurki dotchawiczej „podnieść” utlenowanie pacjenta (preoksygenacja). Metody preoksygenacji obejmują: udrażnianie dróg oddechowych, stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych, wentylację przed intubacją za pomocą worka samorozprężalnego i wysokoprzepływową kaniulę nosową lub natlenianie bezdechu podczas próby intubacji. Metody te mogą pomóc wydłużyć czas intubacji, zanim desaturacja tlenu i niedotlenienie będą wymagać zmiany taktyki (9).