Pulsoksymetria i kapnometria w medycznych czynnościach ratunkowych

Kapnografia w szczególnych stanach klinicznych

a) Nagłe zatrzymanie krążenia – podczas prowadzenia RKO:

• potwierdza prawidłowe położenie rurki krtaniowej, maski krtaniowej i rurki intubacyjnej – brak CO₂ w wydychanym powietrzu lub nieuwidocznienie zapisu krzywej na monitorze podczas RKO świadczy o nieprawidłowym położeniu rurki intubacyjnej,
• służy ocenie skuteczności prowadzonych czynności – gdy podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej EtCO₂ wynosi poniżej 15 mmHg, należy poprawić jakość wykonywanych uciśnięć klatki piersiowej,
• ocena możliwego ROSC ‒ nagły wzrost etCO₂ do wartości prawidłowych (35-45 mmHg) może świadczyć o powrocie spontanicznego krążenia, co należy potwierdzić badaniem pacjenta.

b) Pacjent z podejrzeniem zwiększonego ciśnienia śródczaszkowego:

• wentylacja pod kontrolą kapnografii, utrzymując EtCO₂ w dolnych granicach normy (35-40 mmHg); hiperwentylacja (EtCO₂ 30-35 mmHg) jedynie w przypadku cech wgłobienia mózgu,
• hiperwentylacja powoduje skurcz naczyń mózgowych i zwiększa obszar niedotlenienia mózgu, natomiast hipowentylacja skutkuje rozszerzeniem naczyń i wzrostem ciśnienia wewnątrzczaszkowego.

Podsumowanie

• Jednym z najtrudniejszych aspektów działania zespołów ratownictwa medycznego na etapie leczenia przedszpitalnego i transportu jest podejmowanie decyzji zarówno w trakcie stawiania diagnozy, jak i podczas monitorowania pacjenta znajdującego się w stanie zagrożenia życia lub zdrowia.
• Specyfika pracy i działań ratowniczych w różnych warunkach wymaga stosowania metod i procedur, które szybko rozpoznają stany krytyczne u pacjentów, a jedną z najprostszych i powszechnie dostępnych jest zastosowanie pulsoksymetrii i kapnometrii, które wpływają na zwiększenie bezpieczeństwa pacjenta i podniesienie poziomu jego leczenia podczas transportu do szpitala.