Raportowanie chorych z obrażeniami wielonarządowymi i pacjentów nieurazowych w stanie ciężkim – współpraca ZRM i SOR

Raportowanie chorego - szkolenia i praktyka

Należy mieć także na uwadze, że w przekazywaniu informacji drogą radiową lub telefoniczną uczestniczą osoby, takie jak dyspozytor medyczny lub pracownik SOR niebędący bezpośrednio zaangażowany w czynności ratunkowe. Ważne jest w tym przypadku, aby osoby pośredniczące w wymianie informacji znały obowiązujący protokół raportowania oraz uczestniczyły w szkoleniach w tym zakresie. Szkolenia dotyczące współpracy w zakresie przekazywania pacjenta na SOR powinny odbywać się minimum raz do roku z zaangażowaniem jak największej liczby osób. Na koniec przeprowadzonych symulowanych ćwiczeń należy przeprowadzić analizę, wysuwając wnioski dotyczące elementów wymagających poprawy.

Z doświadczeń własnych należy wymienić znaczącą poprawę współpracy pomiędzy ZRM Rejonowego Pogotowia Ratunkowego w Sosnowcu oraz Wojewódzkiego Pogotowia Ratunkowego w Katowicach a Szpitalnym Oddziałem Ratunkowym Centrum Urazowego Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu. Dzięki staraniom ówczesnego kierownictwa SOR (autorzy artykułu) poprzez spotkania i rozmowy z osobami zarządzającymi i odpowiedzialnymi za standardy medyczne zespołów ratownictwa medycznego udało się osiągnąć wstępnie dobre warunki komunikacji, stosując protokół ATMIST. Jest oczywiście jeszcze wiele do zrobienia, ale codzienność pokazuje, że wszystko leży tylko w ograniczeniach ludzkich, które łatwo niwelować dla dobra pracy z pacjentami w stanie ciężkim.

Zdjęcia publikowane przy tym artykule dotyczą przypadku pacjenta, który w stanie krytycznym dotarł na SOR CU w Sosnowcu. Dzięki wczesnemu powiadomieniu wg protokołu ATMIST na pacjenta czekał zorganizowany zespół w obszarze pomocy natychmiastowej. Skład zespołu: 3 lekarzy (specjalista medycyny ratunkowej, rezydent medycyny ratunkowej, specjalista chirurg), 3 pielęgniarki, 2 ratowników medycznych; sprzęt do dyspozycji: aparat do znieczuleń, respirator, kardiomonitor, aparat USG, zestaw do nagrzewania biernego, sprzęt przygotowany dla pacjenta – zestaw do drenażu opłucnej, zestaw do diagnostycznej punkcji otrzewnej, zestaw do wkłucia centralnego, zestaw do szycia ran. Dzięki sprawnym działaniom i wczesnemu przygotowaniu miejsca pracy działania zmierzające do ratowania pacjenta w stanie ciężkim pozbawione są przestoju, a każda minuta pracy poświęcona jest na działania medyczne. W tym przypadku w ciągu ok. 40 minut udało się ustabilizować stan pacjenta, odbarczając odmę opłucnową, tamując krwotoki z rozlicznych ran, stabilizując otwarte złamania, wykonując wkłucie centralne, badania laboratoryjne i obrazowe – USG eFAST oraz politrauma TK z kontrastem. Powyższy przypadek obrazuje, jak przygotowany wcześniej zespół może pracować sprawnie i jak fatalne w konsekwencji mogłoby być przywiezienie pacjenta na SOR bez wcześniejszego raportowania o jego stanie zdrowia i odniesionych obrażeniach.