Respiratoroterapia i opieka nad pacjentem wentylowanym mechanicznie

Częstotliwość wentylacji

Częstotliwość wentylacji musi być dostosowana do danej sytuacji klinicznej. Podczas nagłego zatrzymania krążenia u pacjenta od 12. roku życia wentylacja powinna odbywać się w tempie 10 oddechów na minutę. Wentylacja zastępcza u pacjenta dorosłego niebędącego w zatrzymaniu krążenia zazwyczaj odbywa się w fizjologicznym tempie 12-20 oddechów na minutę. Bardzo ważna jest ocena skuteczności wentylacji za pomocą pulsoksymetru i kapnometru. Zbyt niskie lub zbyt wysokie wartości EtCO₂ powinny pociągnąć za sobą adekwatną zmianę częstotliwości oddechu.

Objętość oddechowa

TV (tidal volume) to objętość oddechowa każdego pojedynczego oddechu. W przypadku dobierania dla pacjenta objętości oddechowej istotna jest należna masa ciała, a nie masa rzeczywista. Pojemność wdechowa zawiera się w zakresie 6-8 ml na kg należnej masy ciała. Jeżeli jest potrzeba ustawienia objętości minutowej (MV – minute volume), to należy wyliczoną objętość pojedynczego wdechu pomnożyć razy liczbę oddechów na minutę. Rozważając prosty przykład pacjenta o należnej masie 70 kg, który musi zostać poddany wentylacji, można otrzymać następujące nastawy respiratora: TV – objętość każdego pojedynczego wdechu: 70 kg x 7 ml = 490 ml. MV 490 ml x 12 oddechów = 5880 ml.

Stężenie tlenu

W kwestii regulacji mieszaniny oddechowej w fazie przedszpitalnej zespoły ratownictwa medycznego nie mają dużej swobody. Nastawy respiratorów transportowych pozwalają na ustawienie mieszaniny oddechowej najczęściej na poziomie FiO₂ 1,0, czyli wentylacja w 100% tlenem lub wentylacji mieszaniną oddechową o zawartości tlenu na poziomie około 50%, czyli z FiO