Resuscytacja noworodka bezpośrednio po porodzie – zalecenia

A – drożność dróg oddechowych

Głowa noworodka jest w porównaniu do reszty ciała większa, potylica mocno uwydatniona, co może stwarzać ryzyko powstania niedrożności dróg oddechowych. Ułożenie głowy dziecka w pozycji neutralnej prawdopodobnie spowoduje udrożnienie dróg oddechowych. Manewr ten może być niewystarczający u dzieci wiotkich. Dodatkowo konieczne będzie wysunięcie i podtrzymanie żuchwy. Jeżeli w jamie ustnej znajduje się wydzielina, główkę dziecka należy odwrócić na bok i pod kontrolą wzroku odessać wydzielinę. Najpierw cienkim cewnikiem o rozmiarze 10, 12 lub 14 F powinna zostać usunięta z ust, a później z jamy nosowej. Kolejność odsysania ma duże znaczenie i ma na celu zapobiegnięcie przypadkowej aspiracji wydzieliny do dolnych dróg oddechowych oraz zmniejszenie ryzyka uszkodzeń związanych z przedłużonym odsysaniem.

B – oddychanie i stymulacja

Rutynowa stymulacja podczas osuszania dziecka z reguły wystarcza do zainicjowania akcji oddechowej. Inny sposób stymulacji może polegać na pocieraniu pleców dziecka czy drażnieniu podeszwowej części stóp. Jeżeli po kilku sekundach stymulacji dziecko nie zacznie oddychać, należy rozpocząć wentylację dodatnim ciśnieniem przy zastosowaniu powietrza atmosferycznego (4). Wstępne oddechy dodatnimi ciśnieniami mają na celu rozprężenie płuc dziecka i zainicjowanie oddychania. W dużej części przypadków wentylacja dodatnimi ciśnieniami jest najważniejszym i często jedynym krokiem koniecznym do skutecznej resuscytacji! Wyrównywanie hipoksji, kwasicy i bradykardii zależy od efektywnego wypełnienia przez powietrze lub tlen pęcherzyków płucnych i spowodowanie resorpcji znajdującego się w nich płynu. Ponadto odpowiednie wypełnienie pęcherzyków płucnych stymuluje produkcję surfaktantu i ułatwia wytworzenie czynnościowej objętości zalegającej.