Skala wczesnego ostrzegania (EWS)

Oceniając układ oddechowy, poszukujemy cech niepokojących, takich jak m.in. sinica, wysiłek oddechowy czy też patologiczne zmiany osłuchowe. Istotna jest ocena liczby oddechów oraz symetrii klatki piersiowej. W przypadku wystąpienia zmian osłuchowych należy opukać klatkę piersiową (szczególnie w przypadku wykluczania odmy opłucnowej). Oceniamy również położenie tchawicy, której przesunięcie jest późnym objawem wystąpienia odmy. Leczenie zaburzeń oddechowych w pierwszej fazie polega na utrzymaniu drożności dróg oddechowych i tlenoterapii pacjenta.

W przypadku badania układu krążenia zwracamy szczególną uwagę na możliwość wystąpienia u chorego hipowolemii, która staje się bezpośrednim zagrożeniem życia i zdrowia pacjenta. Pełne badanie krążenia powinno zawierać: ocenę obecności tętna, pomiar ciśnienia tętniczego krwi, nawrót włośniczkowy, osłuchanie tonów serca czy też ocenę EKG. Na tym etapie możemy założyć pacjentowi dojście dożylne, uzyskać próbki do badań laboratoryjnych czy zastosować farmakoterapię i płynoterapię w przypadku wystąpienia cech niepokojących, w tym lecząc hipowolemię.

Do oceny neurologicznej włączamy skalę świadomości AVPU lub też Skalę Glasgow, wybór jednej z nich zależy od doświadczenia osoby badającej. Ocena neurologiczna sprowadza się do poszukiwania patologii wpływających na ewentualną zmianę stanu świadomości. Pamiętajmy tu o chorych, którzy w sposób przypadkowy lub celowy zażyli substancje toksyczne. Uzupełnieniem badania neurologicznego jest oznaczenie poziomu glikemii, ocena źrenic oraz sprawdzenie napięcia mięśniowego.

Ostatnią fazą badania pacjenta jest jego ekspozycja, czyli oglądanie i poszukiwanie przyczyn