Środki ochrony indywidualnej przed zagrożeniami biologicznymi ‒ koronawirus SARS-CoV-2

MERS (ang. Middle East Respiratory Syndrome)

Wirus MERS-CoV został po raz pierwszy wyizolowany od pacjenta, który zmarł na ciężką chorobę układu oddechowego w czerwcu 2012 r. w Dżuddzie w Arabii Saudyjskiej. Choroba po raz pierwszy wystąpiła w Korei Południowej 20 maja 2015 roku u biznesmena, który odwiedzał państwa na Bliskim Wschodzie. Przywleczenie tej choroby stało się przyczyną drugiej pod względem wielkości epidemii, podczas której zachorowało 186 osób, 36 zmarło, a co najmniej 16 693 zostało odizolowanych w związku z podejrzeniem kontaktu z wirusem. Do 21 lipca 2017 roku potwierdzono 2040 przypadków choroby i 712 śmierci z powodu MERS. W najcięższej postaci MERS powoduje ostre, śmiertelne zapalenie płuc. Zaburzenia lub niewydolność nerek są częste u pacjentów i mogą być konsekwencjami uszkodzenia niedotlenieniem lub bezpośredniej infekcji nerek. Dokładne źródło i sposób przenoszenia MERS-CoV na ludzi jest nieznany. Wstępne badania sugerowały, że MERS-CoV pochodzi od nietoperzy. Przenoszenie MERS-CoV z człowieka na człowieka zostało potwierdzone w badaniach epidemiologicznych i genomowych przypadków związanych z wybuchem MERS w szpitalach i gospodarstwach domowych.

Zakłada się, że rozprzestrzenianie występuje w znacznej mierze przez duże kropelki i kontakt, chociaż nie wykluczono możliwości przenoszenia w powietrzu. Na podstawie danych dotyczących przenoszenia z człowieka na człowieka w kilku klastrach okres inkubacji oszacowano na ponad 5 dni, ale może on wynosić nawet 2 tygodnie. Wiek powyżej 65 lat był związany ze śmiertelnością w serii przypadków w Arabii Saudyjskiej. Pacjenci z MERS mają krótszy czas od wystąpienia choroby do prezentacji klinicznej i wymagania w zakresie wspomagania wentylacji niż pacjenci z SARS oraz wyższe obciążenia wirusowe dróg oddechowych podczas pierwszego tygodnia choroby (11).