Tachyarytmie w opiece przedszpitalnej

Na wyposażeniu każdego Zespołu Ratownictwa Medycznego (ZRM) w Polsce zgodnie z Zarządzeniem Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia muszą znaleźć się przenośny defibrylator z rejestratorem rytmu, kardiomonitor i kardiostymulator zewnętrzny. W praktyce jest to jedno urządzenie, dzięki któremu można wykonać defibrylację, kardiowersję i elektrostymulację. Każda z tych metod leczenia jest wykorzystywana w konkretnym problemie zaburzeń rytmu serca pacjenta.

Słowa kluczowe: tachyarytmie, ratownictwo medyczne, kardiowersja

W celu szybkiego rozpoznania zaburzeń rytmu kluczowe jest monitorowanie pracy serca. W pierwszej fazie pracy z pacjentem w opiece przedszpitalnej stosuje się monitorowanie z odprowadzeń kończynowych. Przy braku tętna pozwala to ocenić, czy zastosować defibrylację, czy też nie. U pacjentów z zachowanym tętnem, u których rozpoznajemy zaburzenia rytmu serca, istotnymi elementami są wykonanie 12-odprowadzeniowego elektrokardiogramu oraz ocena wydolności hemodynamicznej organizmu. Zgodnie z zaleceniami, główna ocena wydolności organizmu ma skupić uwagę na szukaniu jednego z 4 niepokojących objawów, tj.: wstrząs, omdlenie, niewydolność serca i niedokrwienie serca. Jeżeli ZRM ma do czynienia z zagrażającym życiu zaburzeniem rytmu serca, to pacjenta należy leczyć „prądem”.

W pracy poruszono szeroki temat tachyarytmii − częstoskurczu. Celem jest przypomnienie podziału częstoskurczów oraz sposobu postępowania w opiece przedszpitalnej z pacjentem, który posiada to zaburzenie rytmu serca.

Podział

Tachyarytmia to często inaczej częstoskurcz, czyli przyspieszenie akcji serca spowodowane przejęciem nadawania rytmu mięśniowi sercowemu przez ośrodek pozazatokowy, który wytwarza bodźce o częstości powyżej 100 uderzeń/min do około 220 uderzeń/min. Fizjologicznie rytm serca jest prowadzony z węzła zatokowo-przedsionkowego z częstością 60-100 uderzeń/min.