Tlen – element terapii czy zagrożenie dla pacjentów z POChP?

Zaostrzenia POChP są częstym powodem wezwań ZRM. Do zadań ratowników medycznych należą ocena stanu pacjenta oraz udzielanie sprawnej pomocy. Znajomość fizjologii oddychania i patofizjologii POChP pomaga prowadzić terapię, minimalizując szansę na działania niepożądane.

Słowa kluczowe
tlen, dwutlenek węgla, POChP, duszność, pulsoksymetria

Choroby układu oddechowego są jedną z częstszych przyczyn interwencji zespołów ratownictwa medycznego. Dane epidemiologiczne wskazują, że w 2030 roku choroby układu oddechowego będą istotną przyczyną zgonów. Uznaje się, że przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) będzie czwartą przyczyną zgonów na świecie, zapalenie płuc ‒ piątą, a rak płuca ‒ szóstą. Choroby układu oddechowego to liczna grupa chorób, które różnią się między sobą patofizjologią oraz obszarem, którego konkretna jednostka chorobowa dotyka. Jedną z nich, która zostanie omówiona w tym artykule, jest przewlekła obturacyjna choroba płuc. Nazwę POChP zaproponowano ponad 40 lat temu. Miała ona charakteryzować zespół kliniczny, który objawia się przewlekłą dusznością oraz kaszlem. Objawy często nasilają się podczas wysiłku. Choroba charakteryzuje się zmianami patologicznymi oskrzelików, naczyń oraz miąższu płuc (1).

Czynniki ryzyka POChP

Ryzyko zachorowania na POChP będzie miało związek ze środowiskiem, w którym przebywa człowiek, oraz predyspozycjami genetycznymi. Do głównych przyczyn rozwoju POChP zalicza się palenie tytoniu oraz narażenie na organiczne i nieorganiczne pyły. Predyspozycje genetyczne są rzadszą przyczyną rozwoju choroby i wiążą się z niedoborem alfa-1-antytrypsyny (dotyczy to około 3% chorych). Wymienione powyżej czynniki ryzyka prowadzą do przewlekłego stanu zapalnego dolnych dróg oddechowych (3, 4).