„To nie moje dziecko!”. Dziecięcy udar mózgu – opis przypadku

Udar mózgu występuje u dzieci w każdym wieku, również w okresie prenatalnym. Biorąc pod uwagę liczbę zachorowań, jest to schorzenie rzadkie. Czynnikami ryzyka są choroby serca, schorzenia krwi, choroby metaboliczne oraz używanie narkotyków. Objawy udaru mózgu są zależne od lokalizacji ogniska lub ognisk niedokrwiennych lub krwotocznych. W zależności od miejsca wystąpienia i rodzaju udaru leczenie opiera się głównie na farmakoterapii, a w szczególnych przypadkach na neurochirurgicznym leczeniu interwencyjnym.

Słowa kluczowe

dziecięcy udar mózgu, pacjent pediatryczny, udar mózgu

Udar mózgu jest stosunkowo rzadko występującą jednostką chorobową u dzieci. Pierwsze badania, przeprowadzone przez Schoenberga i wsp. w latach 1965-1974, potwierdziły występowanie udaru mózgu u dzieci na poziomie 2,5/100 000 populacji na rok, przy czym udar niedokrwienny stanowił 0,63/100 000/rok, a krwotoczny – 1,89/100 000/rok (4).

Aktualne statystyki zapadalności na dziecięcy udar mózgu wynoszą 1,3-13/100 000/rok u dzieci i młodzieży oraz 25-40/100 000/urodzeń noworodków. Wśród tych pacjentów przypadki udaru niedokrwiennego stanowią od 80 do 50% (10-13).

Udary u dzieci różnią się od tych występujących u dorosłych w trzech aspektach: czynnikach ryzyka, ewolucji klinicznej oraz lokalizacji anatomicznej uszkodzenia mózgu (1).

Udar mózgu: dziecko a dorosły

U dzieci i młodych dorosłych częstymi przyczynami udaru mózgu są dziedziczne i nabyte choroby serca, schorzenia krwi, waskulopatie, schorzenia metaboliczne i używanie narkotyków. Natomiast u ludzi dorosłych wśród czynników ryzyka wystąpienia udaru mózgu wymienia się cukrzycę, miażdżycę i nadciśnienie tętnicze (1).