Urazy u pacjentów przyjętych na SOR z powodu terapii wysokoenergetycznej

Celem badania jest ocena częstości, z jaką występują urazy u pacjentów przyjętych do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (SOR) po wyładowaniu ICD. Grupę badaną stanowiło 56 pacjentów w wieku 62 ± 11,8 lat, w tym 44 (78,6%) mężczyzn, przyjętych na SOR z powodu terapii wysokoenergetycznej.

Słowa kluczowe
wszczepialny kardiowerter-defibrylator, urazy, elektrowstrząs, utrata przytomności

Implantowany kardiowerter-defibrylator (ICD) jest urządzeniem stosowanym w prewencji nagłego zgonu sercowego u pacjentów z jego wysokim ryzykiem (1). W przypadku wystąpienia arytmii serca u pacjenta może dojść do utraty przytomności na skutek spadku przepływu krwi przez mózg poniżej wartości progowych do utrzymania stanu przytomności. Czas od detekcji arytmii poprzez ładowanie kondensatora kardiowertera defibrylatora aż do dostarczenia terapii wysokoenergetycznej może wynieść nawet kilkanaście sekund. Również pierwszy elektrowstrząs może okazać się nieskuteczny i urządzenie dostarczy kolejne wyładowanie/a, zanim przerwie arytmię serca.

Czas od wystąpienia arytmii do jej przerwania może być istotnie dłuższy niż czas, po jakim dochodzi do utraty przytomności w wyniku spadku przepływu krwi przez mózg. Czas, po którym na skutek arytmii występuje utrata przytomności, może wynosić nawet mniej niż 8 sekund, zwłaszcza w sytuacji, w której u pacjenta przed arytmią był obecny spadek ciśnienia tętniczego poniżej 90 mmHg. Nie każda komorowa arytmia serca będąca przyczyną wyzwolenia terapii ICD, prowadzi do utrat przytomności. W przypadku relatywnie wolnej arytmii serca, jak np. częstoskurcz komorowy z częstością 160/min, adekwatny przepływ mózgowy może być zachowany i pacjent przez cały czas może być przytomny.