Wbrew woli. Zgodnie z prawem. Współpraca Policji z zespołami ratownictwa medycznego

Podsumowanie

W artykule omówiono jedynie ogólne zagadnienia związane z wykorzystaniem przymusu bezpośredniego. Nigdy nie uda się zamknąć katalogu zdarzeń, w których należy sięgnąć po środki dopuszczone w wymagających sytuacjach. Każde zdarzenie jest inne, a jedynie rzetelna ocena sytuacji i szybki przepływ informacji pozwalają działać właściwie. W przypadku, gdy przymus bezpośredni wykorzystany jest przy wsparciu wielu służb, należy zwrócić uwagę na regulacje prawne, możliwości i ich ograniczenia.

Pomimo aktualnego stanu prawnego, istnieje potrzeba opracowania procedur, które usprawnią współpracę w ramach Państwowego Ratownictwa Medycznego. Czytelnych algorytmów postępowania, zrozumiałych zapisów w ustawach i rozporządzeniach, by personel medyczny mógł sprawnie działać na przykład z funkcjonariuszami Policji i pewniej podejmować kluczowe decyzje adekwatne do danego stanu faktycznego. Niezbędne wydaje się zatem stworzenie czytelnych algorytmów postępowania.

Piśmiennictwo

1. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1878 z późn. zm.). Art. 3, ust. 2 i 3.
2. Ustawa o Państwowym Ratownictwie Medycznym z dnia 8.09.2006 r. (Dz.U. 2006, nr 191, poz. 1410 z późn. zm.).
3. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie stosowania przymusu bezpośredniego wobec osoby z zaburzeniami psychicznymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 2459).
4. Ustawa z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r., poz. 1834 z późn. zm.).