Wczesna opieka poresuscytacyjna w zespole ratownictwa medycznego

W warunkach zespołów ratownictwa typu podstawowego (P) możliwości farmakoterapii w takiej sytuacji są znacznie ograniczone, gdyż ustawodawstwo nie przewiduje możliwości samodzielnego podawania przez ratownika medycznego i pielęgniarkę systemu wymienionych leków. Jedynym dostępnym w zespole typu P presorem pozostaje adrenalina. W sytuacji niewydolności krążenia po resuscytacji i wystąpienia zespołu małego rzutu może być stosowana we wlewie kroplowym w stężeniu 2 mcg/ml (1 mg adrenaliny w 500 ml 0,9% NaCl), w przepływie 2-10 mcg/min (20-100 kropli/min) pod kontrolą EKG i BP lub bardziej precyzyjnie – za pomocą pompy infuzyjnej w dawce należnej 0,05-0,5 mcg/kg/min. Stosowanie pompy infuzyjnej pozwala na dokładne dawkowanie i dostosowanie dawki indywidualnie dla poszkodowanego w danej chwili. Stosowanie adrenaliny wiąże się z występowaniem skurczu naczyń obwodowych i ze wzrostem oporu naczyniowego, co skutkuje wzrostem ciśnienia tętniczego. Jednocześnie adrenalina powoduje tachykardię poprzez stymulację receptorów beta-1 w mięśniu sercowym, co skutkuje zwiększeniem zapotrzebowania na tlen w mięśniu sercowym i stanowi zagrożenie dla osób z OZW. Jest za to pomocna w leczeniu bradykardii opornej na leczenie atropiną. Z tego względu lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie noradrenaliny, która już w mniejszych dawkach ujawnia swoje działanie. Podobnie jak adrenalina, zwiększa kurczliwość i pobudliwość mięśnia sercowego, oddziałując na receptory beta-1 w mięśniu sercowym oraz alfa na obwodzie, powodując zwiększenie oporu naczyniowego. Jednakżem inaczej niż w przypadku adrenaliny, wzrostowi ciśnienia towarzyszy odruchowa bradykardia na skutek pobudzenia baroreceptorów. Noradrenalinę stosuje się w dawce terapeutycznej 0,05-0,5 mcg/kg m.c./min. U chorych ze znaczną hipotonią występującą z jednoczesną bradykardią stosuje się dopaminę w dawce 5-10 mcg/kg m.c./min.