Wkłucia doszpikowe kontra EBM w perspektywie zespołów ratownictwa medycznego

Zgodnie z niektórymi dowodami naukowymi, nadal duży i.v. ma zapewnić nieco lepsze przepływy niż większość zestawów doszpikowych (11). Warto zapoznać się z możliwymi przepływami uzyskiwanymi w obrębie kości piszczelowej oraz głowy kości ramiennej (tab. 1.).

Uzyskane wyniki być może nie będą robić takiego wrażenia przy obecnych zaleceniach restrykcyjnej płynoterapii, ale w grupie niektórych pacjentów takie przepływy mogą mieć wpływ na rokowanie poszkodowanego (np. kobieta ciężarna w hipowolemii, wymagająca płynoterapii czy pacjent we wstrząsie po masywnym oparzeniu).

W badaniu, które przeprowadzili Reades i wsp., z randomizacją odnotowano skuteczność dostępu i.o. w pierwszej próbie w obrębie kości piszczelowej na poziomie 91% (12). Niestety w tym samym badaniu znacznie gorzej wypadła skuteczność pierwszej próby uzyskania wkłucia i.o. w obrębie głowy kości ramiennej (wynik na poziomie 51%). Wynik ten jednak nie powinien zniechęcać do wybierania głowy kości ramiennej jako docelowego miejsca wkłucia doszpikowego. Obszar ten często wskazywany jest jako optymalny w warunkach przedszpitalnych.

W retrospektywnym przeglądzie, którego dokonali Clemency i wsp., porównano wskaźniki ROSC u pacjentów, którzy otrzymali dostęp doszpikowy i dożylny. Wyższy sukces pierwszej próby uzyskano w przypadku wkłucia i.o. w porównaniu z i.v. (13).

W 2020 roku poprzez badanie prospektywne porównano skuteczność uzyskania dojścia do układu krążenia u pacjentów w NZK. Grupa, która otrzymała mieszany dostęp i.v. + i.o., miała wyższy wskaźnik sukcesu niż pacjenci otrzymujący tylko dostęp i.v. W badaniu nie odnotowano istotnych różnic w ROSC w obu grupach (14).