Wpływ leków na występowanie zespołu wydłużonego QT i torsade de pointes

W 1976 roku Fowler i wsp. przedstawili badania wskazujące na epizody częstoskurczu komorowego u 5 chorych zażywających tiorydazynę (lek przeciwhistaminowy), z których jeden zmarł. Mehtonen i wsp. w latach 1985-1988 zanotowali 49 przypadków nagłej śmierci wśród pacjentów otrzymujących leki antypsychotyczne i antydepresyjne. W latach 90. amerykańska agencja rejestrująca leki (FDA) zaczęła analizować wpływ leków na ryzyko nagłego zgonu. Między innymi dlatego terfendynę (inny lek przeciwhistaminowy) wycofano z rynku w 1998 roku (po opisaniu około 350 zgonów związanych ze stosowaniem tego leku). Inne farmaceutyki poddano natomiast wnikliwym badaniom. Firma Pfizer na zlecenie agencji FDA przeprowadziła badanie dotyczące wydłużenia odstępu QT przez neuroleptyki, z których wynikało, że spośród nowszych leków risperidon (rispolept) znacznie wydłuża odstęp QT. Dlatego też znajduje się on na liście leków wydłużających QT w kategorii: „możliwe ryzyko wywołania polimorficznego częstoskurczu komorowego”. W 2007 roku w badaniu przeprowadzonym przez De Bruina i jego wspólników stwierdzono, że ryzyko nagłego zgonu u pacjentów zażywających leki kardiologiczne o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT jest dwukrotnie większe niż u pacjentów zażywających leki kardiologiczne nie wydłużające QT. Ryzyko zwiększało się jeszcze bardziej w przypadku większej dawki oraz większej liczby leków (12-14).

W 2008 roku Sherazzi i wsp. opisali ciekawy przypadek 74-letniego mężczyzny, u którego w związku z podejrzeniem zapalenia płuc wdrożono terapię moksyfloksacyną (antybiotyk) w dawce standardowej 400 mg.