Wstrząs neurogenny – niecodzienne wyzwanie dla zespołu ratownictwa medycznego

W warunkach zespołu ratownictwa medycznego zastosowanie powyższego schematu w większości przypadków może okazać się bardzo trudne, a wręcz niemożliwe. Całe badanie według protokołu ISNCSCI jest czasochłonne i powinno się ograniczać do oddziałów szpitalnych. Na etapie przedszpitalnym prosta i szybka wydaje się ocena będąca elementem protokołu ISNCSCI: ASIA IMPAIRMENT SCALE (AIS).

Dzięki znajomości punktów orientacyjnych łatwo można określić poziom uszkodzenia rdzenia kręgowego:

• C4 – ramiona,
• C5 – boczna część łokcia,
• C6 – kciuk,
• C7 – środkowy palec,
• C8 – mały palec,
• Th4 – sutki,
• Th6 – wyrostek mieczykowaty,
• Th10 – pępek,
• L3 – górna część rzepki (2).

Postępowanie

Postępowanie w obrażeniach rdzenia kręgowego powinno obejmować przede wszystkim:

• stabilizację odcinka szyjnego kręgosłupa oraz odpowiednie ułożenie pacjenta na desce ortopedycznej,
• zapewnienie drożności dróg oddechowych, adekwatne do stanu pacjenta,
• badanie urazowe,
• tlenoterapię,
• leczenie wstrząsu neurogennego:
  • uzupełnienie łożyska naczyniowego (płynoterapia),
  • zastosowanie amin presyjnych (dopamina, noradrenalina; w przypadku zespołów P jedynym presorem pozostaje adrenalina),
  • w przypadku wystąpienia bradykardii stosowanie atropiny prawdopodobnie nie przyniesie oczekiwanego efektu, dlatego też stosowne wydaje się zastosowanie amin presyjnych wykazujących działanie zarówno chronotropowo dodatnie, jak i α-adrenergiczne (obkurczające naczynia krwionośne),
• zaburzenia oddychania są wskazaniem do zaawansowanych metod udrożnienia dróg oddechowych. Najlepszą metodą w takim przypadku okazuje się intubacja dotchawicza, która jednak nie może być samodzielnie przeprowadzona przez ratownika medycznego bez wystąpienia zatrzymania krążenia. W takim przypadku zasadne wydaje się zastosowanie nagłośniowych metod udrożnienia dróg oddechowych (maska krtaniowa, rurka krtaniowa) oraz wezwanie zespołu specjalistycznego/LPR na miejsce zdarzenia,