Zabezpieczenie kręgosłupa zgodnie z nowymi wytycznymi ITLS

Ciężkie urazy są chorobami ściśle zależnymi od upływającego czasu, ponieważ wynik leczenia jest determinowany okresem od wystąpienia urazu do definitywnego zaopatrzenia w szpitalu. Aby właściwie działać na miejscu zdarzenia, niezwykle ważne jest opanowanie umiejętności oceny oraz postępowania w przypadku pacjentów z ciężkimi obrażeniami ciała. Badanie ITLS skupia się na najszybszych i najskuteczniejszych metodach badania urazowego. Celem artykułu jest podsumowanie najważniejszych informacji zawartych w ósmym wydaniu podręcznika ITLS.

Słowa kluczowe

ITLS, zabezpieczenie kręgosłupa, zalecenia, obrażenia ciała, badanie urazowe

Badania wstępne ITLS

Badanie wstępne składa się z oceny miejsca zdarzenia (bezpieczeństwo własne, miejsca zdarzenia, liczba poszkodowanych, potrzebne siły i środki oraz mechanizm urazu), oceny wstępnej oraz szybkiego badania urazowego lub miejscowego. Cały proces zaczyna się już w momencie wyjazdu ZRM do zdarzenia. Obejmuje przygotowanie środków ochrony indywidualnej oraz niezbędnego sprzętu do zabezpieczenia pacjenta z obrażeniami ciała. Część oceny miejsca zdarzenia można wykonać w ramach „badania przedniej szyby” (ocena miejsca zdarzenia i pacjenta jeszcze przed wyjściem z ambulansu).

Ocena
poszkodowanego po urazie jest procesem wykonywanym w celu ustalenia
obrażeń oraz stanu fizjologicznego pacjenta. Postępowanie zalecane przez
ITLS składa się z: badania wstępnego, dalszego i powtórnego.

Działania na miejscu zdarzenia z pacjentami w stanie ciężkim oraz z wysokoenergetycznym mechanizmem urazu będą podlegały ścisłym reżimom czasowym (o ile pacjent nie jest uwięziony wewnątrz pojazdu). Na badanie wstępne ratownicy powinni przeznaczyć nie więcej niż 2 minuty. Po 5 minutach od podejścia do poszkodowanego powinien on być przełożony do ambulansu. Po maksymalnie 10 minutach od rozpoczęcia pracy przy pacjencie należy odjechać w kierunku szpitala. Wynika z tego, że na przeprowadzenie oceny wstępnej systemem CABC oraz szybkiego badania urazowego lub miejscowego ratownicy mogą przeznaczyć 2 minuty. Kolejne 3 minuty zarezerwowane są na przygotowanie pacjenta do przełożenia do ambulansu. Pozostaje jeszcze bufor 5 minut na wykonanie niezbędnych interwencji w karetce, które mogłyby być utrudnione w trakcie transportu. Oczywiście jeżeli pacjent nie wymaga wykonania dodatkowych czynności, a został zakwalifikowany do kategorii „ładuj i jedź”, transport można rozpocząć niezwłocznie po zabezpieczeniu pacjenta na noszach.