Zaburzenia psychosomatyczne i konwekcyjne u pacjentów w praktyce zespołów ratownictwa medycznego

Współpraca z pacjentem z zaburzeniami psychosomatycznymi

Diagnostyka i różnicowanie w warunkach ratownictwa medycznego są mocno ograniczone (szczególnie w opiece przedszpitalnej) ze względu na możliwości techniczne i stosunkowo krótki czas kontaktu z pacjentem, dlatego istotne są: dobrze zebrany wywiad medyczny, badanie fizykalne oraz znalezienie faktycznej przyczyny dolegliwości. Życie w pośpiechu, wymagająca praca i jej nadmiar, nieustanna presja to czynniki mogące wskazywać na zaburzenia psychosomatyczne już na etapie rozmowy z pacjentem. Warto jednak pamiętać o rzetelnym zbadaniu pacjenta, żeby nie popełnić błędu, a w przypadku wątpliwości czy nieskuteczności dotychczasowego postępowania doraźnego przewieźć pacjenta do szpitala w celu dalszej diagnostyki. Wspomniana rzetelność ma znaczenie kluczowe, gdyż niewłaściwe postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne, nawet z „dobrze” znanym nam pacjentem, może nieść ze sobą ryzyko błędu medycznego, a w konsekwencji doprowadzić do pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta, a nawet śmierci. Rutynowe podejście do pacjenta prawie zawsze, prędzej czy później, kończy się tragiczne…

Wśród omawianych zaburzeń zdarzają się również dolegliwości charakteryzujące się objawami konwersji, do których możemy zaliczyć: zaburzenia widzenia, słyszenia, mowy, zaburzenia chodu, porażenia, które nie są powodowane uchwytnymi zmianami organicznymi. „Choroby” te są subiektywnie odczuwane jedynie przez chorych, a badania lekarskie nie wykazują istotnych zmian, pacjenci nie potrafią jednak „uruchomić” upośledzonych funkcji i nadal czują się chorzy.

W podejściu do pacjenta z problemami psychosomatycznymi kluczem jest odpowiednio profesjonalne podejście, rzetelne badanie i udzielenie wsparcia, w tym psychologicznego. Ważne są również psychodydaktyka oraz wskazanie kierunków i sposobów pomocy pacjentowi. Ponadto istotna jest edukacja środowiska, w tym rodziny i osób najbliższych.