Zator płynem owodniowym − opis przypadku

Objawy zatoru płynem owodniowym

Zator płynem owodniowym objawia się klinicznie: gwałtownym spadkiem ciśnienia tętniczego, niewydolnością krążenia, tachypnoe, dusznością, obecnością wykładników obrzęku płuc, obfitym krwawieniem z dróg rodnych, koagulopatią – rozsianym krzepnięciem wewnątrznaczyniowym (DIC), zaburzeniami świadomości, drgawkami oraz atonią macicy (6). Utrata krwi prowadzi do wstrząsu hipowolemicznego, niedokrwienia narządów i niewydolności wielonarządowej.

Kluczowe jest wczesne rozpoznanie i leczenie zatoru płynem owodniowym. Stanowi ono duże wyzwanie. Rozpoznanie jest stawiane z wykluczenia na podstawie triady objawów: nagłe niedotlenienie, hipotensja oraz koagulopatia. W pierwszej kolejności chora zgłasza: ból w klatce piersiowej, uczucie chłodu, panikę, nudności, wymioty i parestezje w palcach. W takiej sytuacji należy monitorować saturację. Hipoksja może być jednym z pierwszych objawów sugerujących zator płynem owodniowym i wyprzedzać wystąpienie krwotoku i zapaści (1, 7). Diagnoza różnicowa obejmuje: zatorowość płucną, powikłania anestezjologiczne, wstrząs anafilaktyczny, zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca, kardiomiopatię połogową, rozwarstwienie aorty, sepsę, krwotok położniczy, pęknięcie macicy, rzucawkę, zator powietrzny oraz aspirację treści żołądkowej.

Objawy (kryteria) na podstawie, których powinno się podejrzewać zator płynem owodniowym, to:

• obniżenie ciśnienia tętniczego lub zatrzymanie krążenia,
• ostra hipoksemia, duszność lub sinica,
• laboratoryjne wykładniki zaburzeń krzepnięcia lub kliniczne wykładniki skazy krwotocznej i masywny krwotok,