Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a jako czynnik ryzyka wystąpienia nagłego zgonu sercowego

Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a (WPW) jest jednym z rodzajów preekscytacji polegającym na występowaniu dodatkowej drogi przewodzenia pomiędzy przedsionkami i komorami (tzw. pęczek Kenta). Jego obecność z pewnością zwiększa ryzyko wystąpienia nagłego zgonu sercowego (SCD). Rozpoznanie WPW opiera się na ocenie zapisu EKG.

Słowa kluczowe: WPW, zespół Wolffa-Parkinsona-White'a, preekscytacje, obecność dodatkowego szlaku przewodzenia p-k

W ostatnich latach obserwuje się olbrzymi postęp w rozumieniu mechanizmów i podłoża zaburzeń rytmu serca. Dzięki rozwojowi elektrofizjologii w większości przypadków możemy wskazać patofizjologiczne podłoże generowania zaburzeń rytmu serca: patologiczny automatyzm, aktywność wyzwalaną czy mechanizm pętli nawrotnej (reentry). Wciąż jednak trudno odpowiedzieć na pytanie, co sprawiło, że właśnie taki mechanizm arytmii pojawił się u danego pacjenta (1).

W warunkach prawidłowych pobudzenie w sercu powstaje w węźle zatokowo-przedsionkowym, penetruje do mięśnia przedsionków i węzła przedsionkowo-komorowego (AV), pęczka Hisa, jego odnóg i włókien Purkinjego, depolaryzując mięsień roboczy komór. O istnieniu drogi dodatkowej można mówić w przypadku zidentyfikowania struktury przewodzącej, położonej poza normalnym układem bodźcotwórczo-przewodzącym serca. W zależności od poziomu układu bodźcotwórczo-przewodzącego, który jest omijany przez dodatkowe połączenie, wyróżnia się rożne zespoły preekscytacji. Najczęstszym typem drogi dodatkowej jest pęczek Kenta, który składa się z komórek roboczych mięśnia sercowego i łączy przedsionki z komorami, przechodząc przez struktury rowka przedsionkowo-komorowego. Długość pęczka Kenta waha się od 1 mm do 10 mm, notuje się znaczne różnice w jego szerokości (2).