Arytmie nadkomorowe – cechy w badaniu fizykalnym i EKG

Zwykle w trzepotaniu częstość pracy przedsionków wynosi 300/min, co u pacjentów nieleczonych powoduje dwukrotnie wolniejszą pracę komór, która może wynosić około150/min (2).

Taka sytuacja nie zawsze musi mieć miejsce, ponieważ u chorych leczonych lekami przeciwarytmicznymi akcja przedsionków może być wolniejsza i mieścić się w zakresie 200/min. W takiej sytuacji przewodzenie przedsionkowo-komorowe jest w stosunku 1:2 (4).

Szczególną grupą są chorzy z zespołem preekscytacji, szybkim przewodzeniem przez węzeł AV, a rzadziej z nadczynnością tarczycy oraz dzieci. W pierwszej grupie pacjentów trzepotanie przedsionków może dawać przewodzenie do komór w stosunku 1:1 i dać akcję komór 300/min (2), co może stanowić zagrożenie życia.

W typowym trzepotaniu przedsionków w zapisie EKG widoczne są regularne, identyczne fale nawrotnego pobudzenia o kształcie tzw. zębów piły. Należy zwrócić uwagę na brak linii izoelektrycznej pomiędzy falami trzepotania (tzw. stała aktywność elektryczna). W przypadku szybkiej aktywności komór fala trzepotania może być dopiero widoczna po chwilowym zwolnieniu odpowiedzi komór poprzez masaż zatoki lub podanie adenozyny.

W zapisie EKG: rytm przedsionków miarowy, częstość 250-350/min, rytm komór miarowy w stałym przewodzeniu 1:1 lub zmienny, niemiarowy (zwykle blok AV typ Wenckebacha).

Badanie fizykalne: tętno miarowe lub niemiarowe, tętno żylne – fala trzepotania, ciśnienie tętnicze stałe (jeżeli rytm miarowy) lub zmienne (jeżeli rytm niemiarowy), głośność pierwszego tonu stała (jeżeli tętno miarowe) lub zmienna (jeżeli tętno niemiarowe) – stałe lub zmienne przewodzenie.