Choroba dekompresyjna – postępowanie ratownicze

Czy jest ktoś jeszcze narażony na tę chorobę? Schorzenie to nosi jeszcze jedną nazwę – mianowicie choroby kesonowej. Keson to skrzynia wykonana ze stali lub żelbetonu, która nie posiada dna. Wykorzystywana jest do prac podwodnych, np. przy budowie filarów i mostów.

Do wnętrza kesonu wdmuchiwane jest powietrze celem eliminacji ze środka wody.

Wysokie ciśnienie występujące wewnątrz kesonu zapewniało gwarancję szczelności i dawało możliwość prowadzenia prac podwodnych. Pierwsza wzmianka dotycząca choroby dekompresyjnej dotyczyła... właśnie pracowników budujących mosty. W czasie wynurzania dochodziło do drastycznie szybkiego obniżania ciśnienia, co po czasie dawało się we znaki pracownikom poprzez wystąpienie zespołu niepokojących objawów. Po chwili, bo objawy występować mogą w niemałej amplitudzie czasowej. Choroba dekompresyjna może dać o sobie znać już w godzinę od wystąpienia czynnika wywołującego DCS, ale objawy mogą pojawić się również dopiero po ponad dobie (nawet po 48 godzinach). Początkowo nie widziano związku pomiędzy szybkim zmniejszeniem ciśnienia a niepokojącymi objawami, jednak w końcu zauważono to połączenie i zespół tychże objawów nazwano mianem choroby kesonowej.

Obraz kliniczny choroby dekompresyjnej oraz jej podział

Istnieją dwie klasyfikacje, w których to określa się poziom zaawansowania objawów DCS.

Pierwszy z podziałów, prostszy i popularniejszy, wyróżnia dwa typy choroby dekompresyjnej:

Typ I – nazwany inaczej jako prosty: niezagrażające życiu dolegliwości bólowe ze strony skóry, mięśni oraz stawów. Dolegliwości skórne to najczęściej zaczerwienienie, świąd czy marmurkowatość skóry. Objawy dotyczące mięśni i stawów to głównie bóle, z początku lekkie, zmieniające się z czasem w ostry ból o charakterze pulsacyjnym. Pacjent może stronić od najmniejszego ruchu, gdyż ten powodować może zwiększenie dolegliwości bólowych. Objawy dotyczyć mogą również stawów, najczęściej są to bark, nadgarstek, łokieć. W tym typie choroby objawy w 60% przypadków wystąpią po godzinie, w 90% przypadków w ciągu kolejnych 6 godzin, a w 99% przypadków w czasie większym niż 12 godzin od wystąpienia czynnika powodującego wystąpienie choroby dekompresyjnej.