Dlaczego dane zalecenia w medycynie ratunkowej wyglądają tak, a nie inaczej?
W artykule opisano wybrane zagadnienia z zakresu fizjologii i patofizjologii dwóch najważniejszych gazów krwi – tlenu i dwutlenku węgla. Omówiono wpływ wspominanych gazów na napęd oddechowy, przedstawiono niektóre pułapki pulsoksymetrii (krzywa dysocjacji hemoglobiny), a także omówiono wybrane zagadnienia z zakresu tlenoterapii i wentylacji.
Słowa kluczowe
tlen, dwutlenek węgla, hipoksemia, hiperoksemia, hipokapnia, hiperkapnia
99,7% tlenu jest transportowane w postaci oksyhemoglobiny (hemoglobiny utlenowanej) – saturację (wysycenie), a więc procent oskyhemoglobiny w stosunku do całkowitej hemoglobiny znajdującej się w ustroju, można mierzyć bezpośrednio za pomocą gazometrii krwi tętniczej (SaO2) lub pośrednio za pomocą pulsoksymetrii (SpO2).
Pozostała ilość tlenu (zaledwie 0,3%) jest transportowana w postaci fizycznie rozpuszczonej – ilość tlenu rozpuszczonego w osoczu można zmierzyć, wykonując gazometrię krwi tętniczej (PaO2 – ciśnienie parcjalne tlenu we krwi tętniczej).
Prawidłowa wartość PaO2 (normoksemia) zmienia się z wiekiem1, jednak możemy przyjąć, że wynosi 75-100 mmHg (w niektórych źródłach pojawia się wartość 80-100 mmHg). Wartości PaO2 niższe/wyższe to odpowiednio hipo- i hiperoksemia.
Dwutlenek węgla, który jest końcowym produktem tlenowej przemiany materii, jest w organizmie transportowany głównie w postaci jonów wodorowęglanowych (HCO
Dostęp ograniczony.
Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją.
Dołącz do nas! Dlaczego warto się zarejestrować:
- Zyskasz bezpłatny dostęp do wybranych artykułów z zakresu medycyny ratunkowej
- Otworzymy dla Ciebie wybrane video-szkolenia, dzięki którym na bieżąco zaktualizujesz swoją wiedzą
- Otrzymasz dostęp do tematycznych e-booków
- Zagwarantujemy Ci aktualizację kalendarium wydarzeń ratowniczych
- Zyskasz dostęp do wszystkich wywiadów z działu: „Z ratowniczym pozdrowieniem”
