Drożność dróg oddechowych z perspektywy podstawowego zespołu ratownictwa medycznego ‒ cz. III

Niniejsza praca ma na celu przybliżenie zagadnień związanych z bezprzyrządowym oraz przyrządowym udrażnianiem dróg oddechowych, które stanowią jedną z podstawowych umiejętności pracy przy pacjencie w stanie bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia.

Słowa kluczowe

drożność dróg oddechowych, bezprzyrządowe udrażnianie dróg oddechowych, drogi oddechowe

Stosowanie przez ZRM metod przyrządowego udrożnienia dróg oddechowych stanowi jedną z podstawowych umiejętności pracy przy pacjencie w stanie bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia. Stanowi również dalszy etap zabezpieczania dróg oddechowych (DO) po wykorzystaniu metod bezprzyrządowych (rękoczynów, manewrów, pozycji), zwłaszcza w grupie pacjentów manifestujących cechy niedrożnych bądź zagrożonych dróg oddechowych, na etapie oceny wrażeń ogólnych oraz badania ABC. Techniki bezprzyrządowe w tej grupie pacjentów mogą okazać się niewystarczające. Dodatkowo angażują w ten proces jednego z ratowników (konieczność stałego udrożnienia i utrzymywania drożnych DO metodami bezprzyrządowymi wiąże się z wyłączeniem jednego z ratowników z innych medycznych czynności ratunkowych). Optymalne zabezpieczenie DO umożliwia osiągnięcie efektywnej wentylacji pacjenta. Zmniejsza okres krytycznej desaturacji i daje bufor czasowy na rozważenie przejścia do kolejnych, bardziej zaawansowanych metod zabezpieczenia DO (zgodnie metodami zalecanymi przez ERC bądź VORTEX). Każdy z pracowników ZRM-u powinien znać i umieć praktycznie wykorzystać wszystkie metody przyrządowe dostępne na pokładzie ambulansu (zgodnie z ustawą o PRM i rozporządzeniami MZ) z uwzględnieniem: wskazań, przeciwwskazań, technik ich zakładania wraz z właściwym doborem rozmiaru dla konkretnego pacjenta. Uwzględniając kategoryzację poszczególnych metod przyrządowych możliwych prawnie do wykorzystania na pokładzie ambulansu typu P, najpowszechniejszym podziałem jest podział na metody nadgłośniowe oraz metody podgłośniowe (tab. 1).