Drożność dróg oddechowych z perspektywy podstawowego zespołu ratownictwa medycznego – cz. V

W piątej części cyklu artykułów o przyrządowych i bezprzyrządowych metodach udrażniania dróg oddechowych autorzy skupili się na metodach zaawansowanego udrażniania dróg oddechowych, takich jak: intubacja dotchawicza i konikopunkcja. Zostały opisane wady i zalety obu tych metod oraz wskazania i przeciwwskazania do ich zastosowania.

Słowa kluczowe
drogi oddechowe, drożność dróg oddechowych, oddychanie

Wśród metod zaawansowanego udrożnienia dróg oddechowych możliwych do wykonania w warunkach ZRM typu podstawowego można wyróżnić procedurę intubacji dotchawiczej oraz konikopunkcję. Pierwsza z nich nadal pozostaje tzw. „złotym standardem” udrożnienia i utrzymania drożności dróg oddechowych, w tym zapewnienia szczelności poprzez użycie mankietu, co skutkuje maksymalną separacją układu oddechowego od układu pokarmowego. Druga jest ekstremalnie rzadko wykonywana, zwłaszcza w opiece przedszpitalnej, i wymaga nieustannej praktyki i ćwiczeń. Procedurę intubacji dotchawiczej ratownik medyczny może w obecnych uwarunkowaniach prawnych wykonać wyłącznie w NZK bez użycia środków zwiotczających mięśnie szkieletowe, w tym mięśnie oddechowe. Co do procedury konikopunkcji – nie ma takiego zapisu. Jest ona natomiast zarezerwowana – zgodnie z anglojęzycznym skrótem CiCo (Cannot Intubate Cannot Oxigenate) – dla pacjentów, których nie można efektywnie wentylować z wykorzystaniem wszelkich innych dostępnych metod (w tym niemożnością bądź nieudaną próbą intubacji dotchawiczej). Należy pamiętać, że musi zostać spełniony priorytet efektywnej wentylacji, niezależnie od metody i techniki, która ma zapewnić właściwą oksygenację pacjenta. Dlatego w danej sytuacji dla danego pacjenta należy uwzględnić wszystkie „za i przeciw”, wszelkie wskazania i przeciwwskazania (z wykorzystaniem np. akronimów oceny trudnych dróg oddechowych, np.