Emergency Severity Index (ESI) − jednolity system segregacji medycznej pacjentów szpitalnych oddziałów ratunkowych

By móc ocenić precyzyjnie kategorie pilności ESI, pielęgniarka/pielęgniarz/ratownik medyczny powinni zadać sobie cztery kluczowe pytania:

• Czy pacjent wymaga natychmiastowej interwencji ratującej życie?
• Czy jest to pacjent, który może czekać?
• Ilu zasobów będzie potrzebował pacjent?
• Jakie są wartości parametrów życiowych pacjenta?

Podstawowy schemat algorytmu znajduje się na ryc. 1 oraz ryc. 2. Przykładowe materiały szkoleniowe przedstawione są na fot. 1.

Na podstawie tych pytań triażysta zakwalifikuje pacjenta do odpowiedniej kategorii ESI. Chorzy, którym przypisano kategorię ESI 1 oraz ESI 2, nie powinni czekać na przyjęcie przez lekarza, bowiem są to osoby, u których opóźnienie w dostępności pomocy medycznej może zagrażać utratą życia bądź zdrowia. Pacjenci ESI 3 oraz ESI 4 to grupa, w której będziemy oceniać ilość potrzebnych zasobów do udzielenia pomocy. Takich pacjentów jest najwięcej w oddziałach ratunkowych, jednak osoba przeprowadzająca segregację medyczną nigdy nie musi szacować powyżej dwóch różnych grup zasobów wymaganych do udzielenia pomocy − pacjent wymagający dwóch lub większej ilości zasobów to pacjent kategorii 3 ESI. Co ważne − jeśli stan pacjenta pogarsza się przed badaniem lekarskim − pielęgniarka lub ratownik medyczny ma możliwość zmiany kategorii triażu na wyższą. ESI 5 to osoby, które zgłaszają się do oddziału ratunkowego po pomoc, a mogą otrzymać adekwatną poradę u lekarza rodzinnego bądź w nocnej i świątecznej pomocy lekarskiej. W Polsce triażysta nie ma możliwości odesłania pacjenta zgłaszającego się do SOR-u, tak więc każdy zgłaszający się otrzyma pomoc, jednak będzie ona wydłużona w czasie. W Stanach Zjednoczonych utworzono szybką ścieżkę, tzw. „