Funkcjonowanie Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w czasie epidemii

Personel SOR-u, obok personelu oddziału chorób zakaźnych, w pierwszej kolejności jest narażony na kontakt z pacjentem podejrzanym o zachorowanie lub chorym na chorobę wysoce zakaźną. W praktyce, znaczna część pacjentów ambulatoryjnych omija system ratownictwa medycznego przedszpitalnego i trafia bezpośrednio do gabinetu lekarskiego lub szpitala, w tym do SOR-u. System ochrony zdrowia jest tym sposobem pozbawiony bariery ochronnej.

Specyfika pracy oddziału ratunkowego jest odmienna od warunków pracy Zespołów Ratownictwa Medycznego. Kontakt ZRM-u z pacjentem jest stosunkowo krótki, trwa zazwyczaj kilkanaście do kilkudziesięciu minut. Nawet jeśli doliczymy do tego czas niezbędny na przekazanie pacjenta do SOR-u lub na oddział zakaźny, to kontakt ZRM-u z pacjentem ograniczony jest do maksymalnie 2-3 godzin. Aczkolwiek specyfika transportu niezabezpieczonego pacjenta zwiększa ryzyko transmisji zakażenia.

Proces przyjęcia pacjenta do szpitala, w tym wstępny triage, izolacja w specjalnej strefie, badanie podmiotowe i przedmiotowe, badania dodatkowe w formie laboratoryjnej lub obrazowej oraz konsultacje specjalistyczne wymagają znacznie dłuższego czasu i zaangażowania większej liczby personelu. Zazwyczaj w SOR-ze pacjent oczekuje na wynik wymazu w kierunku SARS-CoV-2 (4). Personel medyczny rozpoczyna diagnostykę i leczenie chorego nierzadko przed potwierdzeniem lub wykluczeniem obecności zakażenia. Te dwa różne modele pracy, angażujące w różnym stopniu personel medyczny i zasoby sprzętowe, wymagają odmiennego planowania działań ratunkowych.