Kardiowersja i elektrostymulacja w medycynie ratunkowej

Kardiowersja elektryczna

Specyficznym rodzajem elektroterapii jest kardiowersja elektryczna, a więc rodzaj defibrylacji zsynchronizowanej z załamkiem R. Poprzez uniknięcie wyładowania w okresie refrakcji względnej zmniejsza się ryzyko wywołania migotania komór, a w konsekwencji NZK (5). Procedurę tę wykonuje się u pacjentów niestabilnych hemodynamicznie, u których występuje co najmniej jeden z wymienionych wcześniej objawów niepokojących, bądź w sytuacji, gdy częstoskurcze miarowe zarówno z szerokimi, jak i wąskimi zespołami QRS są oporne na farmakoterapię. Większość defibrylatorów manualnych wykorzystywanych w ratownictwie medycznym posiada wbudowany przełącznik, który umożliwia dostarczenie energii, gdy na monitorze zostanie wykryty załamek R. Najczęściej urządzenie potwierdza to strzałką umieszczoną nad tym załamkiem. Kardiowersję elektryczną możemy wykonywać łyżkami defibrylatora, jak i elektrodami samoprzylepnymi. Druga z tych metod rekomendowana jest przez ERC. W celu zmniejszenia impedancji klatki piersiowej warto usunąć nadmierne owłosienie ze skóry pacjenta w miejscu umieszczenia elektrod. Spowoduje to efektywniejsze dostarczenie pożądanej energii do układu bodźcoprzewodzącego serca, a w efekcie zwiększenie szansy na powodzenie i konwersję rytmu do fizjologicznej częstotliwości. Kardiowersję elektryczną wykonuje się podobnie do defibrylacji, przy czym osoba wykonująca tę procedurę musi liczyć się z niewielkim opóźnieniem pomiędzy naciśnięciem przycisku a rzeczywistym wyładowaniem. Nastąpi ono dopiero w momencie pojawienia się wspomnianego już załamka R. Istotne, by w czasie analizy rytmu przez urządzenie defibrylujące nie ruszać elektrod, gdyż uniemożliwi to wykrycie zespołu QRS. Podczas kardiowersji obowiązują środki ostrożności tożsame jak w defibrylacji.